تو از همه به من نزدیک تر بودی و رفتنت مرا از همه غمگین تر کرد به من بگو آخرین شاخه چطور می شکند؟
رویای من اسبی بود که هیچ وقت به میدان مسابقه نرفت اسبی جوان و دونده که به خیش بستند تا تنهایی آدم ها را شخم بزنند رویای من جای خوبی به دنیا نیامده بود
همیشه از خودم می پرسیدم... دوندگان آفریقایی... می خواهند از چه چیزی فرار کنند... که این قدر پاهای قوی دارند.. بومیان آمریکا... می خواهند ... کدام آواز را بخوانند... که آرواره های محکمی دارند... و ساکنان قطب .. از گرمای کدام کلمه... به یخ ها پناه برده اند... همیشه از...
لبخند تو... درخت پرتقال است... که حیاط را نارنجی می کند.... روزی ده بار.... صدایم را می گردم... تا نامت را پیدا کنم... دلتنگ توام...
تنهایم شبیه مهاجرانی که در غربت دیوار سفارت کشورشان را در آغوش می گیرند _________________ برشی از کتاب کلیدها
دانشمندی نوشته است هیچ محبتی از بین نمی رود تنها از شکلی به شکل دیگر تغییر می کند شاید این گلدان بنفشه ی پشت پنجره دلتنگی های یک روز مادرم باشد شاید آن اذان دور نفس پاک صاحبدلی همین نزدیک... و شاید همه چشم هایی که برایت گریسته اند شاخه...
تو از همه به من نزدیکتر بودی... و رفتنت مرا از همه غمگین تر کرد... به من بگو آخرین شاخه... چطور می شکند...
