شعر کوتاه

اگرچه کرم ِ کوچکی هستم
با پیله ی تنهایی به دورِ خود،
-اما؛
رویای پرواز
در خیالِ پروانگی ام،
جاری ست!

بر پرده ی چشمانم
اکران شو...
حالا،
وقت نمایشِ
حضور توست!

لبخند که میزنی
تبسم کنان خورشید
دست زمین را می گیرد
و متولد می شود صبح
در پس لبخند تو

در من زنی ست،
--پُر از جنون!
چنان عاشق
که هرگز
خیال عاقل شدن ندارد!


لیلا طیبی (رها)

هر شب،
دوستت دارم هایمحبوس در سینه ام،
با مرورِ خاطراتمان
از چشم هایم
-قطره،
-قطره،
می چکد!


لیلا طیبی(رها)

افسردگی ی مزمن گرفته اند
پنجره های اتاقکم...
آه!
سال هاست، تنها دلخوشی شان
--طلوع آفتاب است.


لیلا طیبی (رها)

-بهشت؟
-دوزخ؟،
نه! نه!
***
فقط آنجا که،،،
-- تو هستی!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

عصرها برایت چای دم می کنم،،،
تو اما ،،، نیستی!
هر بار چای ی از دهن می افتد؛
مانند دوستت دارم هایت!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

من چله کوچیکه بودم ، تو چله بزرگه

من برفی تر.. زمستونی تر

تو پرشکوه تر .. خواستنی تر

به موجی بند است دوستت دارم های حک شده بر ساحل

روزی که آسمان چشمهایت شد
و
ابری اشکهایت
یک شهر را بارانی کرد

نگهت داشته ام
آنجا که « رز » ها
رازها دارند

همان موعد همیشگی آمدی
در را گشودم
اما
صدای باد بود...

نمی دانی که چقدر ناتوان ام
وقتی که دستانت
از دستانم دور مانده اند

من شعرم را گاهی
دم می کنم
و با فنجان سفید سفالی
انگشت در انگشت
به بالکن می روم
و
هورت می کشم
تفاله های ترس را

غم جهان چنان بسیار
اما
دیده به شوق دیدنت بیدار
شب گذر نکرد اینسان
از بلندای روزگارانم

گیسوی تو ابریشمِ عشق است
تنیده بر جان و تنم
تا که پروانه کند ، اندوه مرا

خشکیده ام
عمرم به بهار قد نمی دهد
اما طُ بمان و شکوفا شو

🔹 [ سردار]

غم وفادارترین رفیق بی وفا
فراموش نمی کند مرا

در ازدحامِ خیالاتِ شلوغم؛
--در این شهر،
تو،،،
شبیه هیچکس نیستی!



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

مهر آمده ست وُ،
دارم کوچه های شهر را
مشق می کنم؛
تو نیز،
به پس کوچه های قلبم،
سری بزن نازنین!



لیلا طیبی (رها)

بد تر از عاقل شدن مجنون را چه غم؟!
باور عقل نکن،راهی به جز انکار نیست

ملیکانقدی(پناه)

چشمانت
نور می پاشد
در شهر دل
عشق طلوع می کند

دلتنگی هایم شعر می شود!
همه می خوانند اما،
آن که \نمی خواند\
--تویی!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)