کاش نسبتم با تو
مثل بهار بود با شکوفه های گیلاس...
غزاله غفارزاده...
ریشه می زنی در دلم
مثل بهار در آغاز سال...
غزاله غفارزاده...
شاید اگر تو بودی
جهان با من مهربان تر بود...
غزاله غفارزاده...
بی شک تو همان
روزنهٔ ریز امید در دلم هستی...
غزاله غفارزاده...
بیا تا زندگی را
به لبخند ساده ی لب هایت
گره بزنم...
غزاله غفارزاده...
در دوست داشتنت شتاب می کنم؛
عقربه ها این روزها برای
گذر کردن
تعجیل می کنند......
خیالِ تو،
پایان ندارد...
این را از سیاهیِ ممتدِ شب هایم
می فهمم...
غزاله غفارزاده...
ما همان بیتِ تنها و غریبِ یک شعریم،
که نه کسی آن را خواند
و نه معنایش کرد...
غزاله غفارزاده...
و شاید بودنت
دلیلی ست برای دلبستن به زندگی...
غزاله غفارزاده...
من درونِ توام!
از من،
به کجا می گریزی؟!
غزاله غفارزاده...
بگو دوستم داری
تا دنیا، برایم
زیباتر شود...
غزاله غفارزاده...
شب ها
بی یادِ تو
به چه سان می گذرند؟!
غزاله غفارزاده...
من اگر گل بودم
فقط و فقط عطرم را
برای تو می پراکندم...
غزاله غفارزاده...
همان اندازه ناممکنی،
که جوششِ رود
در دلِ کویر!
غزاله غفارزاده...
امشب
بیش از همیشه، آرامم...
گویی که ماه
در قلبم لانه گزیده.
غزاله غفارزاده...
