متن لیلا طیبی

آه،،،
دلیلِ رنج های بسیارم؛
دوری از توست...
مرا،
از رنج نبودنت؛
--بِرَهان.!

احساساتم گل داده اند!
از رقص پروانه ها
--در درونم می فهمم.

از اینجا نرو!
...
در این شهر،
برای رفتگان
دیگر فاتحه هم نمی خوانند!

دور می شوی از من،
دور تر وُ
دور تر وُ
دور تر...
آن وقت ست که
خواهی فهمید:
(دوری دوستی نمی آورد!)

غرورت را مچاله کن!
روزنامه ی عمرت،
بدون این صفحه هم
[خوب]
ورق می خورد.

بتهوون،
روی نت های آوای تو
--نوشت،،،
سمفونی های سونات را...


(رها)

در اوج تهیدستی،
پُرم
از تنهایی !



(رها)

برایم،،،
اگرچه ﺗﻮﻓﯿﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛
--[بودن در این شهر سیمانی،]
ﺍﻣﺎ،،،
ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ پنجره ها،
ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ!


(رها)

باور کردنی نیست،
اما،،،
هر صبح خورشید
از شانه های تو طلوع می کند.


(رها)

تاریخش را نمی دانم!
فقط،
به قدمت
کلاغ های تاریخ دوستت دارم...


(رها)

رویم سیاه!
اما باور بفرمایید،
تمام خطای من،،
دوست داشتن شماست.


(رها)

دوست داشتنت
مشغله ی من ست!
...
خدا نکند ختم شود.


(رها)

از تو چه پنهان!
خودت به کنار،
از یادت هم،،
--شراب می ریزد.



(رها)

من،
چه غریبانه،،
میان این همه تنهایی،،،
--جا مانده ام!!!



(رها)

کدام فرشته ی خدا،
در گوشه ای از آسمان،
حزن آلود
دلش گرفته ست؟!
...
باران می بارد...


(رها)

طولش نمی دهم؛
- بیا،،،
هلاکِ آمدنت،
--منم!



لیلا طیبی(رها)

به خیالم بنشین،
مانند مرغی زیبا!
...
این درخت،
بی پرنده ی یادت
کُنده ای بیش نیست.

(رها)

(رها)

آی ی ی زندگی!!!
موهایم یا شرافتم؟!
کدامین،
به خطر انداخته تو را؟!



(رها)

موهای پریشانم،
دینت را به مخاطره انداخت؟!
...
وجدان خفته ات چه؟!
تلنگری نخورد چرا،
--از شکم گرسنه ام؟!



(رها)

گره به گره وُ
رج به رج
دخترک،
بالا می کشید قالیِ دار را،
نکند کوتاه شود،
--دارِ آرزوهایش.




(رها)

هیچ توفیری ندارد
چه رو به آهن و سیمان باز شود
چه رو به درخت و دریا
من از بسته بودن پنجره ها
-بی زارم!.

(رها)

خالی است -دستانم-
در تهیدستی،
پُر است،
از نبودنت،،،
تنهایی ام!


(رها)

سکوت می کنم اما،،،
چشم هایم،
-[هنگامِ دیدار]
حرف های تلمبار شده ام را
خوب بازگو می کنند!

لیلا طیبی(رها)

وقتی از سپیدارِ پیر
تبر ساختند؛
به زوبینی فکر کرد؛
که از پَرِ عقاب
بر سینه اش خلید!



(رها)