من در دهانت زندگی کردم روی زبانت زندگی کردم تو زیر دندان رقیب و من با استخوانت زندگی کردم ۸ را نیازار این که رسمش نیست دل را نرنجان اینکه راهش نیست قصد یورش داری به قلبی که جز تو سِپَر توی سپاهش نیست اینقدر بد کن آخر بازی تا...
هر بار که ایوان را موسیقی باران پر می کند و ضرب آهنگ آسمان و سازم یکی می شود روحم که با سر انگشتان خیسش بر می خیزد و لب گلدان سفالی نسترن می رقصد می فهمم تو جایی در حال لبخند زدنی... .
قطره قطره می چکند ثانیه ها از بام حقیر روزگار زمین خمیازه می کشد ادای بهار را در می آورد اما تا خرخره زمستانی ست... .
با انگشت های خواب رفته ام پاییز خمار را ورق می زنم تا سوز صبح سرد این زمستان بیدارم کند حالا من مانده ام و مترسک های منجمدبرف پوش و سمفونی کلاغ های گرسنه.
