یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست
با شعر حق انتخاب کمترى دارى آدم که شاعر مى شود تنهاست یا تنهاست هرکس که شعرى گفت بى تردید مجنون است هر دخترى را دوست مى دارد بدان لیلاست...
بنشین برایت حرف دارم در دلم غوغاست وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنیاست شاعر بدون شعر یعنى لال! یعنى گنگ در چشم هاى گنگ اما حرف دل پیداست...
دامی است که باید بکشاند به گناهم سیبی که تو انداخته باشی سرِ راهم
آهو ندیده ای که بدانی فرار چیست! صحرا نبوده ای که بفهمی شکار چیست! باید سقوط کرد و همین طور ادامه داد دریا نرفته ای بچشی آبشار چیست! پیش من از مزاحمت بادها نگو طوفان نخورده ای که بفهمی قرار چیست! هی سبز در سفیدی چشمت جوانه زد یک بار...
من در پی رد تو کجا و تو کجایی دنبال تو دستم نرسیده است به جایی ای « بوده » که مثل تو نبوده است، نگو هست ای « رفته » که در قلب منی گرچه نیایی... این عشقِ زمینی است که آغاز صعود است پابند « هوس » نیستم...
من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم من که مرداب شدم کاش تو دریا بشوی
بی من، کنار سایه ی خود هم قدم نزن!
ماهِ من!_طایفه_ی_روزه_بگیران_چه__کنند؟ شب_عیدی_که_تو_پنهان_شده_باشی_جایی!
حال من خوب است اما با تو بهتر می شود ...
من نشستم بروی مِی بخری برگردی ترسم این است مسلمان شده باشی جایی!
حدّ پروازم نگاه توست، بالم را نگیر سهمم از شادی تویی، با اخم حالم را نگیر راه سخت و سبزِ بودن با تو را آسان نکن جاده های پیچ در پیچ شمالم را نگیر کیستی ؟ پاسخ نمی خواهم بگویی هیچ وقت لذّت درگیری حل سؤالم را نگیر من نشانی...
در غمم رفته ای و در خوشی ام آمده ای چه کنم؟ خوی تو این است، پرستوی منی
رفتم که از دیوانه بازی دست بردارم تا اَخم کردم مطمئن شد دوستش دارم واکرد درهای قفس را گفت: مختاری! ترجیح_دادم_دست_روی_دست_بگذارم بیزارم_از_وقتی_که_آزادم_کند،_ای_وای! _روزی_که_خوشحالش_نخواهد_کرد_آزارم_ این_پا_و_آن_پا_کرد_گفتم_دوستم_دارد اما_نگو_سر_در_نمی_آورده_از_کارم! از_یال_و_کوپالم_خجالت_می_کشم_اما بازیچه_ی_آهو_شدن_را_دوست_می_دارم با_خود_نشستم_مو_به_مو_یادآوری_کردم از_خواب_های_روز_در_شب_های_بیدارم من_چای_می_خوردم_به_نوبت_شعر_می_خواندند تا_صبح،_تصویر_من_و_سعدی_به_دیوارم
کُدام لحظه بدونِ تو زندگی کردم؟
نگرانم که پیامی ندهی، صبح شود؛ ای به هم ریختنَت، ساعتِ خواب آشوبم...!
ای شعرتر از شعرتر از شعرتر از شعر من باخبر از عشق شدم بی خبر از شعر
ماهِ من! طایفه ی روزه بگیران چه کنند؟ شب عیدی که تو پنهان شده باشی جایی!
یک نگاه ساده ، بیش از این هوایی نیستم در خودم غرقم به فکر آشنایی نیستم با تواَم تا با منی پس با منی تا با تواَم مثل تو در قید و بند باوفایی نیستم دوستت دارم !_ولی_بسیار_از_آن_بیشتر عاشقت_هستم_؟_نه_تا_این_حد_فدایی_نیستم_ تا_که_یادم_بوده_اهل_خواهش_چشم_تواَم_ حال_،_با_این_وصف_پیدا_کن_کجایی_نیستم_ شعرِ_نازل__دارم_از_سوی_تو،_تکفیرم_مکن_ تا_ابد_پیغمبرم_فکر_خدایی_نیستم_ با_تو_آری،_باتو_نه_،_با_تو_چنان_،_با_تو_چنین_ هیچ_،_در_گیر_و_کش_چون_و_چرایی_نیستم گرچه_عمری_آرزو_کردم_رها_باشم_،_ولی چون_رهایی_ربط_دارد_با_جدایی..._نیستم
یادِ من کُن! یادِ من زهرِ هلاهل نیست...
مجبور نیستى که بمانى ، ولى نرو
چه قدر حرف برای تو دارم و هر بار در آب و تاب تماشا توان گفتن نیست
بلا که همیشه بد نیست راستی دیدی تو آن بلای قشنگی که آمدی به سرم
