متن اشعار غم انگیز

بر ما دلت نسوخت، ندانم چرا نسوخت
ما را دلت نخواست، ندانم چرا نخواست

اشک آمد ورسوا کرد این بغض غریب را
غریب بمانی ای چشم از بس
این دل را رسوا می کنی…

با یک دلِ حسّاس، پر از: احساسم؛

افسوس که هرگز، تو نداری پاسم!

آب از: سرِ من هم که گذشته، دیگر؛

بگذار، بگویند، که آس و، پاسم!

...یک عمر روی پای خود بودی درختِ من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت...

بی مروّت گشته دنیا، با تپش های دلم؛
لیک در دریای دل، «احساس» را بارانده ام

شب چرا میکشد مر
ا تو نشسته ای کجای ماجرا
من چنان گریه میکنم که خدا بغل کند مگر مرا
عمر همه لحظه ی وداع ست
و صدای پایت آخرین صداست
ای گریه های بعد از این خاطرم نمانده شهر من کجاست

کدام لحظه بدونِ تو زندگی کردم؟
غمِ قشنگِ من از چشمِ تَر چه می خواهی؟

باز امشب منم و فکر سیه چشمانت...


و همان حسرت تکرار نبودن هایت...

زخم های بچه گی درمانش بوسه ی مادر بود
زخم های بزرگسالی درمانش دعای مادر است ..

دعایم کن مادر این زخم ها قلبم را ب درد آورده است ، بوسه هایت کار ساز نیست…