گوئیکه به تن دور و به دل با یارم
او قندِ روزهایِ تلخ من است.
مقدار یار هم نفس چون من نداند هیچ کس
بهار من بُوَد آنگه که یار می آید
در این سرما و باران یار خوشتر
اسرار دلم جمله خیال یار است
تو همانی که ز دیدار نگاهت مرا طاقت نیست
منم آن یار که در سردی شب های غمت می ماند!
به نقد اندر بهشتست آن که یاری مهربان دارد
عشق از راه دور یعنی چه بغل محکم یارم خواهم
در روز خوشی همه جهان یار تواند
ای یار بکش دستم آن جا که تو آن جایی
همه هیچ اند، اگر یار موافق باشد
یاری که باری از دل ما کم کند کجاست؟
خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
عشق در دل ماند و یار از دست رفت
ا ى یار، نگاه تو سپیده دمى دیگر است
مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
بنشین، که ترا نیست کسی یار تر از من
شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد
در این سرما و باران یار خوش تر
سرم بر سینه ی یار است،از عالم چه می خواهم؟
تا خدا باشد نباشد دیگری پس نگو دارد که یار دیگری
. ما قصّه ی دل، جُز به بَرِ یار نبردیم...
