پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
محبوب ِ منیک خیابان وُ چند کوچه....چقدر از تو دورم ؛- تنها دل ِ عاشقم می داند وُقاصدکی سرگردان ؛که به پنجره ی بسته خورده ست !!...
عاشق نشدمکه برگی بریزد..تا عاشقانه هایم رنگ پاییز بگیرد...که عشق ِ مرااردیبهشتی ستپُر از مهر...!...
دردی به دل ِ شکسته ، پنهان دارممحزونم وُ حُزن ِ پیر کنعان دارمیا عشق ، قسم به عصر عاشوراییدر واحه ی غم ، شام ِ غریبان دارم...
پاییز... - روحِ عریان شده ای ست در برزخگاه زمین...!!!.مویه گرِ فراقیِ پرواز و رویش... پاییز.... نابالغی ، برهنه پای تا رسیدن به سبز چشممادرِ بهشت گم..!!! که هیچ از حوضک سینه هایش- شیرآبه ای ننوشیده ست...!!!!............
صبح را دوست دارمکه چشم های روشن تو رابه دلم تعارف می کند.من، صبح ...و تازه دمنوشی از عشق!...
