دلنوشته های مینا

کجایی،بی تو در شهر خودم تنها و بی یارم
شکسته قلب تنهایم،ببین اشوبِ آشوبم
گرفتار غم و دردم در این غمکده ویلانم
گرفته لحظه هایم بوی غم، ببین ویرانِ ویرانم
نبودی سوز و سرما شد خراب شد خانه ابادم
نمیدانم کجایی و مدام حیرانِ و حیرانم
کسی من را نمی...

با عشق تو نفس میکشم و زنده است تن مجروحم
جانانه مینا بیا که از فراغت دیوانه گشته و مجنونم
دلبر رعنایم
از عطر تنت عجب خط بویی ب یاد دارم
خرامان بیا که بی تو دلی پر زحرمان دارم

تن تبدارم ب عشق تو زنده میشود
جان و جهانم با تو غزل های عاشقانه ام معنا میشود

دوستت دارم و این نکته فاش میگویم
ترسم زدار نیست
از عشق تو سخن باشد سر به دار میشوم

برای عشوه چشمش زدست دادم دل و جان را
چرا شاه جهان نیستم،برای خال ابرویش ببخشایم بخارا را

تو مانند صحابی و منم آن قطره باران
چه غوغایی ب پا کرده نگاهت در دلم آسان
دلم جز مهر مه رویش طریقی پیش رویش نیست
ب هر در میزند آخر حریف قلب مجروح نیست

تو ای یار گل اندامم،نگار بی مهابایم
چه خوش بر من درخشیدی،نشستی در دل و جانم

زرندی شهره شهرم و از عشق فرهادم
بدون چشم شهلایت فنا شد شور شیرینم

مینا(آلدوز)

در تمنای نگاهت دیوانه همچو مجنونم
بیا تا بر ملا گردد راز قلب لیلایم

دلم مثل ماهی حوض آبی بود،کرشمه ریگ خرد اندوه، موج بر دل آب انداخت آنگاه غوغای رقص از عشیره ماهی برخاست

من همه شعر و غزل بودم و تو
پی تفسیر و تحریف دل ما بودی

تو همان تنگ بلوری که ب تمنای نگاهت
ماهی سرخ دلم می لرزد
آنقدر صاف و زلالی که
تبسم بزنی
رعشه ای بر دل و جانم افتد