آخرین شعر قرن سلام؛ این آخرین شِعره عزیزم! که واسه َ ت تویِ این قرن، می نِویسم بمونه واسه َت از من یادِگاری یه دُرواژه از احساسِ نَفیسَم قلم نَم نَم قدم زد روی کاغذ تَنش آبستَنِ ردِّ قلم شد خیالِ تو قلم رو پُرثمر کرد که شعرم از تو...
یلدایِ بی تو زمونه نذاشت تا که مالِ تو شَم ولی من هنوزم به تو دلخوشَم دوباره یه یلدا که بی تو گذشت ولی دل نذاشت بی خیالِ تو شَم به دیوانِ حافظ تَفَاُل زدم به شوقِ وصال وُ رسیدن به تو مژده اِی دل که مسیحا نفسی...؟؟؟ از این...
بنویس بانو بنویس بانو؛ بنویس از ترانه شدن از دو دور افتاده؛ که اسیرِ زمانه شدن بنویس شیرینم؛ تو را به جانِ فرهادَت که نیشتر شود قلمت بر این زخمِ کُهَن بنویس باز از آن چکامه هایِ بی وزنت که معلق است میانِ جانِ من از دلم تا که میهمانِ...
