متن امیر حبیب وند

درونم مثل آواری فرو ریزد از آن روزی
که چشم از من بپوشانی
و روی از من بگردانی

ای رفیق داغ‌ترین داغی که داغونم کرد
سردی دست تو در حاشیه ی رفتن بود

جهت تنگی قلبم تو چه نسخه‌ها نوشتی
دل پاره پاره اما به خدا دوا ندارد

بدترین نوع گروگانگیریست
بغض بی‌رحم به گلوییت زده باشد خنجر
نشود دم بزنی!

ساز دل مرده من کوک شد از دیدن تو
به طرب باز نوازد وقت خندیدن تو
شاد و سرمست نگرم بر رُخَت ای زیبارو
جان سپارم به خدا لحظه بوسیدن تو

شده دلتنگ کسی باشی و از شدت حزن
گریه بر شانه‌ی بالش کنی و خواب شوی؟