متن شاعر حسن سهرابی

روزگار عجیب خُشکیده است ز بی مهری باران.
مَشک آویخته شده بر در خانه تهی از آب است.
ساقی تشنه لبان مست به مسجد به نماز است.
همه دلخسته ز بی مهری هم......
همه تن ها،چه دلگیر ز تنهایی هم.
در این همهمه و ظلم فراوان,هراسان
همه آزرده ز تنهایی...

زیبای نا پیدای من
بی گمان تو به غزلی ناگفته می مانی....که بر زبان

هیچ شاعری جز من جاری نشده ای .

ومن تنها شاعری هستم بی شعر،که تو را عاشقانه سروده ام.
و غزلت یگانه ترین سروده هستی ام شد.

حسن سهرابی

ارتش چشمانت چه حماسه ای آفرید...
با نگاهی آشنا..
آنسان که اسیر کرد همه سپاه
چشمانم...
حسن سهرابی

در دوردستها به دور از هیاهوی روزها و بزم ها و رزم ها..

رقص گلها وبرگ ها و رنگ ها را به تماشا نشسته ام.
همگی ناگزیر به تغییریم.ظهور نزدیک است....
پادشاه فصلها(( پاییز)) چهره نمایان کرده است.
حسن سهرابی

پایان بی آغازی است وصلت عشق و مرگ،،،،،،،،
درسرزمینی که مبلغانش جاودانگی و فرزانگی
را درروزی که نخواهد آمد
به تو نوید می دهند.
حسن سهرابی

آرزویم این است جانا

که چُنان تیغِ فَلَک

بَر زَنَد از ریشه تو را

که دِگَر رنگ خوشی

هیچ نیایَد به دِلَت.

حسن سهرابی
sohrabipoem

به دورانی که شیر دَربَند و

دل چرکین

زِ دستِ نامرادیهای دوران است.

چه نا زیباست:

کوکِ سازِ نامَردی

به دستِ

کَرکس و کفتار.

حسن سهرابی

sohrabipoem

در مثنویت شعر زدریا بنویس

چکامه ای از((حاله))شیدا بنویس


گَر مثنویت با دلِ ما همراه است

فصلنامه ای از هجومِ غمها بنویس

حسن سهرابی

sohrabipoem

سُخنها رَدِپای وَهلِ مرگ است

که دائم با دلِ من در نبرد است


دلی خسته چُنین پیغام سَر داد

که مَرگ با جانِ من در جنگِ سرد است

حسن سهرابی

sohrabipoem

ما را زِ جهانِ دیدنی ترساندند

ما را ز نظام مردمی ترساندند


خوردند و بُردند همه هستی را

ما را زِ حرامِ گندمی ترساندند

حسن سهرابی

sohrabipoem

بدونِ تو من آرامش ندارم

دِگر با زندگی سازش ندارم


بدونِ آن دو چشمِ عاشقِ تو

دِگر میلی به آسایش ندارم

حسن سهرابی
sohrabipoem

نبرد

هوا بس ناجوانمردانه سرد است


غزلها با رباعی در نبرد است



در این بازار سرد شاعرانه

دلم تنها اسیر کوه درد است


حسن سهرابی
sohrabipoem

وقتی که ستم حک شده در مغز هزاری

باید که از آن وسعت فریاد بترسی


تا فهم تو در باطن این خشم نباشد

باید که از آن وحشت صیّاد بترسی

حسن سهرابی sohrabipoem

این عالم بی جان ما،با تو چه زیبا می شود

با بودنت همراه ما،دنیا تماشا می شود


این درد بی درمان ما وپرده افکار ما

اندر خیال ما و من همرنگ رویا می شود

دیشب دل من هوای آن میکده داشت

با باده و می قرار یک شبه داشت


با آن دف و سنتور وناز رُباب

تا صبح سحر اِعجاز حنجره داشت

و شاید تو نمی دانی که دلتنگم

بدون تو اسیرِ مکر و نیرنگم

و دلتنگ از همه روزهای بی رنگم


و شاید تو نمی دانی که حیرانم

بدون تو چنین غمگین و گریانم

و حیران از همه عصیان انسانم


و شاید تو نمی دانی که بی تابم

بدون تو کویر...

دیشب

دیشب دل من هوای آن میکده داشت

با باده و می قرار یک شبه داشت


با آن دف و سنتور وناز رُباب

تا صبح سحر اِعجاز حنجره داشت

شاعر:حسن سهرابی

طایفه جهل

این طایفه جز جهل ندارند نشانی

جز فاجعه و درد ندارند مرامی


اینان که چنین غرق تماشای سکوتند

در جامعه جز فقر ندارند پیامی

حسن سهرابی sohrabipoen

سایه

نزدیکتر از سایهٔ خود من به تو بودم

امّا،

دیوانه شدم چون که تو را

با غمِ بسیار بدیدم.

حسن سهرابی

کوی یار

خوش آن ساعت که من در کویِ یارم

برآرم نغمه ها من با سه تارم


اگر چه اینچنین من بیقرارم

بجز پیمان او در دل ندارم

حسن سهرابی

یادِ یار

اگر یادت برایم یار باشد

دلت با این دلم غمخوار باشد



عجب دردی است که با این بال پرواز

دلِ من در غمِ پرواز باشد

حسن سهرابی

شاعر دیوانه

این شاعِرِ دیوانه که دِل خون شده است

دیر گاهی است اَسیرِ دِلِ مجنون شده است


قطره اَشکی که گریخته است ز جهان کلمات

اِشتباهی نصیبِ منِ محزون شده است

حسن سهرابی

چشمانِ فلک

چشمانِ فَلَک کور شود


گَر نتواند،


این عشقِ میانِ

من و آن یار ببیند

حسن سهرابی

دل پوشالی

از عشق چه می دانی؟ از دیده چه می خواهی؟

در عالم هوشیاری اینگونه پریشانی.

با این همه بیماری در عالم طوفانی

با این دل پوشالی سرمست و غزلخوانی.

با این همه حکمرانی در عالم ربانی

با این غم پنهانی اینگونه تو حیرانی.

در عشق چه می جویی....