شنبه , ۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
در طالع من نیست که نزدیک تو باشم...
هزار سال برآید همان نخستینی...
مقدار یار هم نفس چون من نداند هیچ کس...
از همه باشد گریز وز تو نباشد گزیر...
بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها......
به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز ......
بیا که در غمِ عشقت ،مشوّشم بی تو...
کَس ندیدم که گم شد از ره راست...
دل قوی دار که بنیاد بقا محکم از اوست...
که گرچه رنج به جان می رسد امید دواست...
عشق ،جنگ جهانی ست ومن ،سربازی بی سلاح،که تسلیم زیبایی تو می شود...
محبوب منی با همه جرمی و خطایی...
عمرم به آخر آمد عشقم هنوز باقی...
ببین و بگذر و خاطر به هیچ کس مسپار...
بر یاد بناگوش تو بر باد دهم جان...
من چرا دل به تو دادم که دلم می شکنی...
نابرده گنج رنج میسر نمیشود...
آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار...
خبرت هستک بی روی تُ آرامم نیست.!...
زمستان است و بی برگی بیا ای باد نوروزم...
به کسی نگر که ظلمت بزداید از وجودت...
دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را...
دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت...
خوش می روی به تنها تن ها فدای جانت...
رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد...
به نقد اندر بهشتست آن که یاری مهربان دارد...
تو را که دل نبود عاشقی چه دانی چیست...
قدر وصالش اکنون دانی که در فراقی...
یا دوا کن یا بکش یک بارگی...
کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی...
عاشقان کشتگان معشوقندهر که زنده ست در خطر باشد...
با دوست کنج فقر بهشت است و بوستان...
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را...
مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست...
یارب از هر چه خطا رفت هزار استغفار...
ترسم چو بازگردی از دست رفته باشم...
عمر ضایع مکن ای دل که جهان می گذرد...
چه کرده ام که به هجران تو سزاوارم...
چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید...
هنوز دیده به دیدارت آرزومند است...
عاقل آن است که اندیشه کند پایان را...
نظر از تو برنگیرم همه عمر تا بمیرم...
وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من...
عشق در دل ماند و یار از دست رفت...
بوی بهشت می گذرد یا نسیم دوست...
مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس...
ور هیچ نباشد چو تو هستی همه هست...
ای روی دلارایت مجموعه زیبایی...
ور تحمل نکنم جور زمان را ، چه کنم ؟...
قلم به یاد تو در می چکاند از دستم...
