فهیمه قدیمی

آن شب،
آسمان چون کتیبه‌ای کبود
از نور و افسانه پر بود.
سورتمه‌ای سرخ
با گوزن‌هایی سبک‌بال
از دل ابرهای نقره‌ای گذشت
و روستایی سپید
در خوابی ژرف فرو رفته بود.
تنها درخت کریسمس
در برابر تاریکی ایستاده بود؛
چراغ‌هایش
همچون نشانه‌ای خاموش
که راه را به امید نشان می‌دهد.

گاهی گمان می‌کنم تنها پرده‌ای نازک میان من و جهانی روشن‌تر ایستاده است.
نسیمی گذرا می‌آید، پرده را کنار می‌زند، و برای لحظه‌ای حقیقتی پنهان آشکار می‌شود.
آن جهان، نه دور… که درست در چند قدمی ماست.

چه آرزویی زیباتر از این‌که آسمان روی سرت همیشه روشن باشد
و لبخندت هرگز از چهره‌ات رخت نبندد؟
لحظه‌ای که شادی را در دلم کاشتی،
درخشش کوچکش هنوز ادامه دارد…
لحظه‌ای بس کوچک، اما توانی به اندازه یک عمر.

خورشید از لابه‌لای برگ‌ها می‌درخشد،
فرشی از زرد و نارنجی بر زمین پهن است.
رنگ‌ها در صبحی شاد، آفتاب را به رقص درآورده‌اند،
و لبخند خورشید، سرودِ زیبایِ زمان است.
ریزش برگ‌ها، عطری از خزان است
که در هوا می‌پیچد.

گاهی دلم می‌خواهد
بیدار نشوم،
بگذارم دنیا
همیشه مرا
زیبای خفته ببیند…

در آغوش خواب،
همیشه خودم را
زیبای خفته‌ای می‌بینم
که به رؤیای تو پناه برده است.

گاهی پلک‌هایم را که می‌بندم،
جهان خاموش می‌شود
و فقط تویی که در خوابم
زنده می‌مانی…

پاییز،
هدیه‌ای‌ست از آسمان
برای دل‌هایی که خسته‌اند،
هدیه‌ای پیچیده در برگ‌های طلایی
و بوی خاک نم‌زده.

تابستان آرام از شاخه‌ها فرو ریخت،
و پاییز
با ردای زرینش
در آستانه‌ی جهان ایستاد…
چه دلپذیر است این تغییر،
انگار روح زمین تازه متولد می‌شود.

نشسته‌ام
کنار پنجره‌ای که باد از آن
بوی شکوفه‌های دیررس را
با خودش آورده...

درختِ حیاط
دیگر سوگوارِ سیبِ افتاده نیست،
با هر نفسِ نسیم،
برگ تازه‌ای می‌روید از دلش.

پرنده‌ها،
میانِ ابرهای روشنِ صبح
نمی‌پرند،
می‌رقصند...

کوه
بی‌صدا
دارد آفتاب را در آغوش می‌کشد،
آن‌قدر آرام
که انگار هزار...

پنجره‌ای به پرواز
برای کبوتر رفته‌ات

از دل حیاط
افتاده بود
روی لبه‌ی پنجره
مثل تکه‌ای از خستگیِ جهان...

چشم‌هایش،
پر از اضطراب بود
و بالش،
تار و لرزان
مثل خواب‌های بی‌پناه.

او را گرفتم
در پناه دستانم
در آغوشی
که از نان و ترانه پر بود
و هر شب...

خورشید را در آغوش کشیده، سر به سوی نور دارد؛
گل آفتابگردان، نماد امید و وفاداری، حتی در روزهای ابری هم نور را می‌جوید.
تو هم مثل او باش؛ رو به روشنایی بایست.

در سینه‌ی خاک
نامی‌ست،
که با موج و مه
تنیده‌ست به جانِ دریا
خلیجِ فارس.

نه باد،
نه تندبادِ دروغ
نمی‌تواند
این نامِ روشن را
از صخره‌ها
بزداید.

خلیج،
زخم‌خورده،
اما استوار
در دلِ نقشه‌ها
و در لبخندِ مادرانِ جنوب
جاودانه مانده‌ست.

در کوچه‌های خیسِ خاطره
با نام تو قدم می‌زنم...
پنجره‌ها
از بوسه‌های ناتمام می‌گویند،
و برگ‌های پاییزی
عطرت را به یادم می‌آورند.
زمان می‌گذرد
و من هنوز
در پی صدای قدم‌هایت
سرگردانم...

ماهِ شب
از قابِ چشمانِ بسته می‌گذرد
و واژه‌ها
مثل ماهی‌های بلور
در ذهنم شنا می‌کنند.

بر شانه‌ی باد
ردی از نقره می‌کشد
و خواب،
به شکلِ پروانه‌ای تار
در نورِ او
ذوب می‌شود...

پشت پنجره،
گلدانی ایستاده
با برگ‌های سبز و عطرافشان،
که هر شب
رؤیای پرواز می‌بیند...

و من تماشا می‌کنم
چگونه گلبرگ‌های سرخش
در آسمان اتاق
به پروانه بدل می‌شوند
و می‌رقصند...

فنجانِ قهوه را
بر میزِ چوبیِ خاموش می‌گذارم
و تو،
از لابه‌لایِ بخارِ داغ
چون پروانه‌ای سپید
رها می‌شوی از پیله‌ی دوری.

خاطره‌ها،
چون دانه‌های قهوه
در آسیابِ مغز
آرام می‌چرخند
و عطرِ بودن‌ات
تمامِ اتاق را
به یادِ تو می‌سپارد.

پنجره باز است
و باد
موهای تو را
از...

اردیبهشت
با چشمانِ نرگس
از پسِ پنجره‌ها سرک می‌کشد
و بوی خاکِ باران‌خورده
دلم را می‌بَرد
تا جایی دور...
جایی که باد
موهای درختان را شانه می‌زند
و گنجشک‌ها
قصه‌ی عشق را
نجوا می‌کنند...

پر از رنگم امروز
مثل یک لبخندِ ناگهانی!

صبح‌ها یه جوری‌ان انگار بهار توی آغوش زمین بیدار شده باشه…
همه‌چی پر از جون و امید می‌شه، انگار دنیا داره می‌گه: "بیا، اینم یه شروع تازه برات!"
کاش هر صبح، دل‌مونم مثل طبیعت، شکوفه بده… ♡
🌿☕🌼

در آینه‌ی چشم تو
درختان،
رقصی آرام می‌گیرند.
موهای آویزانت
چون بادِ تابستان،
جهان را
به نرمی می‌چرخانند.

ابر،
از روی شانه‌ات
پر می‌کشد
تا دلِ آبیِ آسمان.
کبوتران سپید،
در خوابِ رویاهایت
پنهان‌اند.

امشب،
خیال‌ها
چو چراغانی خاموش‌اند،
و ماه،
قطره‌قطره
از سقفِ شب
می‌چکد
بر آینه‌ی چشمانت.

ماه، یار همیشگی شب ها، شاهد خاموش لحظات شاد و غمگین ما، در آسمان پهناور، بی صدا می چرخد و گذر زمان را به نظاره می نشیند.
همچون ما، ماه نیز در حال تغییر است، گاه کامل و نورانی، و گاه در تاریکی فرو می رود. اما در هر حال،...

بهترین چیزهای زندگی، کسانی هستند که دوستشان داریم، جاهایی که به آنها سفر کرده ایم و خاطراتی که در طول راه ساخته ایم.

جودی آبوت

در هفت آسمان خیال، بر ابر نازک نشسته

مهوش رخ و سیمین تن، در جامه ای ز گل رُسته

گیسوی بلند عنبرین، رها در باد همچون رقص

تاج سرش ز گل های وحشی، گویی بهشتی ز عشق

در رنگ های باده ای، رویای او عین یقین

منظره ای ز لطف...

تابستان گرم و مفرح، فصل شادمانی،
روزهای آفتابی که به شب امتداد می یابند،
دشت های طلایی و آسمانی به این لاجوردی،
طبیعت در شبنم صبحگاهی می رقصد.

خنده در میان درختان طنین انداز می شود،
همان طور که نسیم ملایم دریا را می بوسد،
در این گرما، روح ما...