متن راز نهفته

مادرم همیشه می‌گفت: «لبخند بزن.»
اما هیچ‌وقت نگفت گاهی لبخند، عمیق‌ترین گریه‌ی دنیاست.

چشم در خواب، ولی با سحر بیزار آمد
ماه از آیینه‌ی بی‌بال و پر بیزار آمد

دل اگر سرمه‌ی آتش نکشد بر مژه‌ها
نرود، از نفس رهگذر بیزار آمد

باد، آواز عبور است اگر مست نباشد
ابر، از زمزمه‌ی بی‌خطر بیزار آمد

کوه، آن لحظه که افتاد به دامان سکوت...

با صبر و سکوت و سازشم می‌آیم
از نسلِ مثلثاتِ غم می‌آیم
در جمعِ عزیز و غیر، یک نامرئی
صفرم! چه کنم؟! همیشه کم می‌آیم...

بعد وداع،

آتش درونم،

می شکافد سنگ مرمر سیاه را

کز عشقت،در باطنم نهفته است...

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درددل کنم و دردسر شود...