متن رضاحدادیان

در دامن صحرا شکفته،  کوکبی تازه
بیرون زده از خانه، مهتابِ شبی تازه
رضا حدادیان ۱۴۰۳/۴/۲۰

باید که بسپاری به دستِ کولی باد
ای تک درخت سوخته! خاکسترت را.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

ذهنِ زمین، خالیست از اعجازِ پرواز
لبریز کُن از آسمان ، بال و پرت را!
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

بردار با دستِ نسیم آجر به آجر
دیوارهای اَبری دور وبرت را!
رضاحدادیان

حالا که هستی ساکن میخانه ی صبح
از خُمره ی خورشید، پُر کن ساغرت را!
رضاحدادیان

بااین زبانِ سرخ، ای دل! حتم دارم
برباد خواهی داد آخر سر ، سرت را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

بگذار چشمم ماهِ کامل را ببیند
پنهان مکن در پرده نیمِ دیگرت را!
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

تا کِی به آتش می کشانی دفترت را؟ 
گلبرگهای کوچه باغِ باورت را
رضاحدادیان

زنجیر می فهمد دلِ دیوانه اش را
عصیانِ جانِ با جهان بیگانه اش را

با اوّلین جرعه  دلِ من پَر زد ، انگار
پُر می کُند از آسمان پیمانه اش را

پیچ و خمی که ریخته در گیسوانش
غرقِ معّما کرده ذهنِ شانه اش را

با خشت خشتِ  قلعه ی...

از مستی عطر نگاهش، عابرِ باد
عمریست  گم کرده ست راهِ خانه اش را .
رضاحدادیان

با خشت خشتِ  قلعه ی پوسیده ی آه
آباد کرده کلبه ی ویرانه اش را
رضاحدادیان

پیچ و خمی که ریخته در گیسوانش
غرقِ معّما کرده ذهنِ شانه اش را
رضاحدادیان

با اوّلین جرعه  دلِ من پَر زد ، انگار
پُر می کُند از آسمان پیمانه اش را
رضاحدادیان

زنجیر می فهمد دلِ دیوانه اش را
عصیانِ جانِ با جهان بیگانه اش را
رضاحدادیان

بی تو از ویرانی ام دیوار باقی مانده است
آجر آجر از دلم آوار باقی مانده است

بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار
شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است

حلقه حلقه می زند آه از لبِ پروانه پَر
شعله شعله شمع را انکار باقی مانده است

حتم...

ماه خوابیده ست،امّا اُبرِ چشم آلودِ من
پشت پلک پنجره، بیدار باقی مانده است.
رضاحدادیان

حلقه حلقه می زند آه از لبِ پروانه پَر
شعله شعله شمع را انکار باقی مانده است
رضاحدادیان

بی تو از ویرانی ام دیوار باقی مانده است
آجر آجر از دلم آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

هو هو کنان، زمین و زمان رقص می کنند
تا می رسد  صدایِ دَف اَز خانقاهِ باد.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

یک شیشه اشک ناب برایت می آورد
افتد اگر به میکده ی اَبر، راهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

در شعرِ من قلمرو او جا نمیشود
بی انتهاست سلطنتِ پادشاهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

از بس که سر کشیده جنونِ همیشه را
دیگر نمانده است ، سری در کلاهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

در قحطی امید، شده سالهای سال
آغوشِ مهربانِ درختان، پناهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵

راه گریز نیست مرا از منی که هست
خیمه زده ست دور و برمن، سپاهِ باد
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵