متن سید مهدی موسوی

حال ما را کسی نمی فهمد
سال ها سوختیم و دود نداشت
زندگی یک دروغ مسخره بود
هیچ کس واقعا وجود نداشت!

پاییز آمدست که خود را ببارمت
پاییز لفظ دیگر"من دوست دارمت"

بر باد می دهم همه ی بود خویش را

یعنی تو را به دست خودت می سپارمت

باران بشو ، ببار به کاغذ ،سخن بگو

وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من

حتی...

به دست دوست یا که به آغوش امن عشق
این بار اعتماد کنی، خاک بر سرت؛

جهانِ من
آغوشی ست
قدِ ما دو نفر...!

عمری ست بینِ ماندن و رفتن مُعطّلیم

لعنت به جبرِ دائمیِ انتخاب ها...

کاشکی بد نشود آخر این قصه ی بد...

من آرزوی بال نخواهم کرد
اندیشه ی محال نخواهم کرد

خورشید را خیال نخواهم کرد
یک ذرّه قیل و قال نخواهم کرد

هر کار خواستی بکن اصلاً تو !
من خسته ام.. سوال نخواهم کرد .

پاییز من، عزیز ِ غم انگیز ِ برگریز!

یک_روز_می_رسم_و_تو_را_می_بهارمت!!

_

پاییز آمده ست که خود را ببارمت!
پاییز: نامِ دیگرِ من دوست دارمت

بر باد می دهم همه ی بودِ خویش را
یعنی تو را به دست خودت می سپارمت!

باران بشو، ببار به کاغذ، سخن بگو...
وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گلِ کاغذیِ من...

ظلم اینان می رود... نوبت به آنان می رسد

بعد پایان زمستان هم زمستان می رسد

سرد بود آن شب!
و چندیست که شبها سردند . . .

بوسه ای شاید بکاهد از ملال انگیزی ام

قدر لب تر کردنی محتاج ناپرهیزی ام

باید که از لبان کبودت
در بهت و گریه بوسه بگیرم
در اوج خستگی بغلم کن
بگذار ایستاده بمیرم ...

بیهوده خروس لعنتی می خواند
شب می رود و دوباره شب می آید

از تو آغاز شدم

تا که به پایان برسم

دلم گرفته و می خواهمت، چه کار کنم؟
که از خودم که تویی،
تا کجا فرار کنم؟!
فرار می کنم
از تو به تو
به درد شدن....
به گریه های نکرده،
به حسّ مرد شدن…

به خواب رفتنم
از حسرت هماغوشی ست

که بهترین هدیه،
واقعا فراموشی ست....

سعی کردم!
شبیه موشی پیر
وسط راه های پیچاپیچ
خسته از هیچ راه افتاده
در نهایت رسیده است به هیچ!

قصّه را هر کجا شروع کنم
آخرش این اتاق غمگین است
تا ابد هم اگر فرار کنم
باز هم سرنوشت من این است...

می کشم سیگاری
تا که بخوابد دردم
می کشم سیگاری
تا که به تو برگردم !

می کنم گم وسط بغض
کتابم ...
خود را ..
چشم می بندم .....
شاید که بخوابم خود را...

به شانه های غمم
تکیه کن میان اشک.

که گریه می فهمد ؛
مردهای تنها را

پاییز آمدست که خود را ببارمت

پاییز لفظ دیگرمن دوست دارمت
بر باد می دهم همه ی بود خویش را
یعنی تو را به دست خودت می سپارمت
باران بشو ، ببار به کاغذ ،سخن بگو
وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گل کاغذی من
حتی...