شعرنو

نگاه کن مرا ؛ که بدون تو افسانه شدم
هی
نگاه کن مرا ؛ که شبیه یک ترانه شدم
دیگر شعر نمی بافم ؛ حالا بهانه شده ام
برای لحظه ی تنهایی ؛ به اشک ؛ روانه شدم

اضطرابش با من بود
گنجشکی که در آغوش سقوط
جیکش در نمی آمد
طرز نگاهش اما
اما رهایم نمی کند

چشمانش آیینه ای از دل پاکش بود
صداقت را فریاد میزد
اگر که راه دلش
به راه زبانش نبود
و موهایش
امواج خلیج..
که متلاطم میساخت
دل جوان و عاشقم را
و میکشاند به هر طرف
گاهی به سمت سبزی و راستیِ مازندران
و گاهی به مسلک مهمان نوازی گرم...

در من اندیشه ی نوری ست

که از پس این تیره گی ها می آید

در شبی مهتابی...
نه، مهتاب نبود
آسمان تیره تر از موی سیاهم شده بود
ابر اندوه چنان روی مرا پوشیده بود
که ندانستم من
زن محجوب یا دیوانه ی شاعر؟
کدامینم؟ کدامینم؟

هر قدم یاد تو با رنج و عذاب
می برید نفسم
می درید سینه ام
می چکید از...

نگاهت را که دیر می کنی
بوی تنهایی می گیرد
دستانم
نبودنت را حوصله نمی کنم

نمی دانم از کدام سمت می آیی
از کدام مسیر
که پر می شود بودنت در تمام شهر

ندیدنت را بلد نیستم
گاهی تیتر درشت چاپ شده ی
یک روزنامه عصری

در دستان من...پر...

ای کاش
در حوالی چشمت مینوشتند:
خطر برق گرفتگی لطفا نزدیک نشوید