شعرمعاصر

**خیالِ ندیدنت**

چشم می‌بندم
و نبودنت را تصور می‌کنم.

خیابان‌ها
بی‌نام می‌شوند،
دیوارها
سایه‌ات را از یاد می‌برند،
و من،
در ازدحام هیچ،
بیهوده به دنبال نشانی
از تو می‌گردم.

اما هر جا که نباشی،
باد
نامت را در گوشم زمزمه می‌کند،
و خیالِ ندیدنت،
خود تو می‌شود...

**خاکستر**

زبانم سوخته است،
نه سیب را می‌شناسم،
نه باران را.

دلم سوخته است،
نه دستی مرا می‌گیرد،
نه صدایی مرا می‌خواند.

در راهی که از دود پوشیده شد،
پا گذاشتم،
بی‌آنکه بدانم
به کدام سمت می‌روم.

و در پسِ بادهای سرد،
چیزی فرو ریخت،
شاید من بودم،
شاید باوری...

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

**دردی که ماند**

نگاهت نمی‌کنم،
سخنی نمی‌گویم،
به رویت نمی‌آورم.

اما در من،
چیزی نفس می‌کشد،
چیزی که نامی ندارد،
اما هر شب،
در گوشه‌ای از قلبم
چنگ می‌زند.

حق من نبود،
اما سهمم شد.
چیزی شبیه زخم،
شبیه سایه‌ای که
از دیوارها جدا نمی‌شود.

و من،
با دست‌هایی تهی،...

**زخمِ بی‌نام**

دیگر نمی‌پرسم،
نمی‌خواهم بدانم
که این درد از کدام سایه افتاد
بر تنِ خسته‌ام.

دیگر نمی‌گویم،
چرا که واژه‌ها
در گلوی شب گیر می‌کنند
و هیچ سحری
برایشان راهی نمی‌گشاید.

تنها در گوشه‌ای می‌نشینم،
در دلِ خاموش‌ترین ساعت،
جایی که زخم‌ها،
آهسته
در رگ‌های شب شنا می‌کنند.

حقم...

تو را دوست می‌دارم

تو را دوست می‌دارم
بی‌آنکه بدانم چرا
بی‌آنکه بدانم چگونه
چنان‌که برگ،
باران را دوست می‌دارد
و دریا،
صدای باد را.

تو را دوست می‌دارم
در سکوتی که میان ما جاری‌ست،
در کلماتی که هرگز گفته نشد،
در نگاهی که از مرز شب‌ها عبور کرد
و...

نام غزل: در دلم هستی

در دلم هستی و هستم ناشناسی در دلت
نیست او دائم کنارت می کند روزی ولت

تو نداری منزلت هرگز کنارش تا ابد
مثل من تنها و بی کس می شوی در منزلت

روی برگشتن نداری آن زمان در پیش من
نیست نفرینم که هستی...

شراب چشم تو نوشیدنی بود...

صدای خنده هایت دیدنی بود ...

میان بارش صد بغض و اَندوه...

وفای بوسه هایت چیدنی بود...
حسن سهرابی

چگونه ستایش نکنم
خورشید را ؟
که بر زاویه ی این شاخه
و گوش زمان نشسته.
مریم گمار

ای عشق

می برگی و می جوانی ای عشق
ان گونه که می توانی ای عشق

دنبال خودت مرا همیشه
بی واهمه می کشانی ای عشق

بیگانه و آشنا نداری
همصحبت و همزبانی ای عشق

یک ذره ی بی نشانه ام من
صد خوشه کهکشانی ای عشق

من مرغ شکسته...

سر به روی شانه ام بگذار با من گریه کن!
غصه دارد قصه ام ای یار با من گریه کن!

نارفیقی می کند این روزگارِ لعنتی
می رسد پایم به چوبِ دار! با من گریه کن!

سایه ای از پشت سر با خنده فحشم می دهد
می زند سنگی به...

خدایا فرصتم دادی ببینم این جهانت را
وبا چشم گنکهارم ببینم آسمانت را

سپاس وسجده میارم به پاس این بدرگاهت
که دائم همرهم داری نگاه مهربانت را


اعظم کلیابی ( بانوی کاشانی)

دلم تنگ است و می گویی که می دانی
چه سود از گفتنش وقتی که می آیی، نمی مانی

نگاهت را که دیر می کنی
بوی تنهایی می گیرد
دستانم
نبودنت را حوصله نمی کنم

نمی دانم از کدام سمت می آیی
از کدام مسیر
که پر می شود بودنت در تمام شهر

ندیدنت را بلد نیستم
گاهی تیتر درشت چاپ شده ی
یک روزنامه عصری

در دستان من...پر...