شعر کوتاه

خورشیدام و
بوسیده ام
روی ماه صبح را


زانا کوردستانی

آسمان صاف و آبی،
ولی ابری سیاه
چشم مرا پوشانده است.

رها فلاحی

گرچه گفتنش برایم سخت ست،
اما در حضور ستاره ها
من ماه را دوست دارم.

رها فلاحی

ماهی ساکت،
برکه ای دلگیر،
دور از ستارگان بازیگوش!


رها فلاحی

زمستان شد
زمین سپید پوش،
می بارد دانه به دانه،
-- ستاره!



رها فلاحی

من گرسنه ام،
سیر نمی شوم!
هرچه کتاب می خوانم...


رها فلاحی

ذهنم،
یوزپلنگی تیز پاست
آه!
بی هوده بود، دویدن هایم...
آی ی ی
--غزال وحشی،
کدام کنام آرمیده ای؟!








لیلا طیبی (صحرا)

در محاصره ی تنهائی ام!
...
فالِ فنجانِ قهوه ام را
بخوان!







لیلا طیبی (صحرا)

زیر نور ماه،
پلاک خانه ی تو،
--چهارده ست!





لیلا طیبی (صحرا)

در اندرونم،
هزار پرنده ی آزاد
لانه دارد!
دریغ!
با بال و پرِ زخمی چه کنم؟



لیلا طیبی (صحرا)

می پرسد: شورت گره ای ...؟
تلخ می گویم:
کودک عشقم سال پیش مُرد.
می پرسد: آدامس ...؟
تلخ می گویم:
گذشته را می جوم، کافی است.
می پرسد: سیگار؟
چیزی نمی گویم.
آتش می زند و تلخ می گوید:
این تلخی را مهمانِ من باش.

رد می شوم از بلور کاوه
مثل نور،
از میان درهای بسته
مثل صوت،
از روی قله های ندیده
مثل باد ،
از زیر اقیانوس
مثل آب،
من
شاعرم.

به گلویِ بریده یِ قلم
قسم،
به کاغذ مچاله ی آن گوشه ها
قسم،
تو شعر آخرم نیستی،
اما
آخرین شاعرِ این کوچه ها منم
در صفِ نان .

یکی،
قاب عکس خود را
یکی،
ساعت دیواری را
و یکی،
مسیح را،
آویزان می کند
از میخ ،
چه کاربُردهایی دارد این میخ !

مرا به نام تو می خوانند،
در تاریکی ما می شویم
در نور، من و تو
همراه با توام ولی
کسی مرا به من نمی شناسد
من
سایه ام .

تو هم /

خودت را خالی کن /

ماشه را بچکان، آسمان! /

این سربازِ زندگی /

بارها بدرد خورده است /

راحت باش! /

این صحنه را /

فقط مرزهای دور /

می بینند.... /

آرمان پرناک

خورشید را تار می دید
عنکبوت
گمان کرد پیامبر است
☘︎ ☘︎ آرمان پرناک

☘︎ می خواهم صادق باشم
آغوشت
آنقدر زندگی ست
که احساسِ مرگ می کنم ... ☘︎
آرمان پرناک

نه ! /

اینطوری نمی شود ، /

نه ! /

باید /

کوله ی خالیِ سنگینم را /

بار دیگر بگردم /

مگر می شود کسی که دوستش داری /

برای شب های سردِ پادگان /

روزهای گرمی نبافته باشد؟! /

آرمان پرناک

نه امسال، /

چندین سال است /

سارا /

سفره هفت سین اش را /

با سکوتِ دارا /

می چیند /

«آرمان پرناک»

اما نمی پرد /

مشت می‎زنم به پنجره /

اما نمی پرد /

خیال می کنم قفس را /

اما نمی پرد /

این پرنده ی دیوانه /

در چشم هایم چه دیده است؟ /

«آرمان پرناک»

تصادفِ زیبایی هاست
اینگونه که
پروانه ها
به اشتیاقِ رنگِ چشمت
به شیشه ی عینکت می خورند.

_محسن بیدوازی
_کتاب غم های تزئینی

ما که خودمان را پنهان می کنیم
در تابستان
در چمدان های نقره ای
در سفرهایی به سمت شمال
در عکس های دسته جمعی
در باران
در شادیِ مرطوبِ دریایی در رامسر

رنج
چگونه آدرس ها را پیدا می کند؟

هر شب،
فکرهایت را برهنه کن،
در آغوش نگاهم،
و عشق را ،
نقاشی بکش برایم،
ای دختر باکره ی شعر ...!
مهدی بابایی ( سوشیانت )