شعر کوتاه

به خیالاتِ شلوغم
خیابانی راه دارد
گذرگاهِ مردمانی جورواجور...
دریغ از جای پای تو،
بر سنگ فرش های ساییده اش.
متبرکم کن!


زانا کوردستانی

خون را بر برف دیدی؛
چه جای گریه!
کودکی که بره ها را دوست می داری؟
زمستان
سُرسُره می سازد
گوسفند از گلوی گرگ
--می لغزد!.


زانا کوردستانی

پُر از هراسم!
نه هراس از مرگِ خفته
در لوله ی تفنگ!
یا؛
عبور شبحِ یک سایه
بر دیوار!
...
تمام ترس من؛
سقوط از چشمانت هست
نه،
هراس افتادن
از دلت!


زانا کوردستانی

از نخستین نگاه،
نخستین دیدار،
می دانستم،
که جادوی چشمانت،
مرا دربند خود می کشد.
هر لحظه،
پراکنده می کند
باد،
سبد سبد،
خیالت را
در پیاده رو های شهر؛
شهر دلنشین تر می گردد.

چشم هایم
دست هایم
پاهایم
قلبم
زبانم
همه تو را می فهمند.


زانا کوردستانی

هجوم خزان بود و
تاخیر بهار
ورنه تقصیر مترسک نیست؛
-- زردی این باغ!


زانا کوردستانی

از شرم حضور مرغ و قناری نیست؛
قانون پاییز
-- سرخی برگ هاست...


زانا کوردستانی

واژه ها در من پا می گیرند
وقتی تو مرا می خوانی
شعر می شوم
سپید و کوتاه
به شوق مروری هزارانه
روانه ات خواهم شد.


زانا کوردستانی

دست در دست باد
گل ها می رقصیدند
بر تن گلبوته ی یاس،
ماه ایستاده بود به تماشا.




رها فلاحی

کبوترها که می خوابند
آزادی
پر از تنهایی ست...





رها فلاحی

ای کاش کسی،
ویرانه های مرا
--آباد کند!
- ترجیحن گوشه کنارهای
پاریس،
لندن،
یا فلورانس...
نه ناکجا آبادهای ایران!





لیلا طیبی (صحرا)

تو هم برو.
اگر بمانی؛
دیگر آرزویی برایم نمی ماند!





لیلا طیبی (صحرا)

دستم را بگیر.
بگذار؛
کودک شعرهایم
پا بگیرد!





لیلا طیبی (صحرا)

خانه،
بدونِ تو،
هنوز نفس می کشد،
اما،
محتضری ست، رو به مرگ !



لیلا طیبی (صحرا)

کابوس هایم را،
رویا کن!
از آمدنت؛
همه چیز بر می آید.


لیلا طیبی (صحرا)

کودکی که،
در درونم رشد می کند
دست هایت را
بهانه دارد!



لیلا طیبی (صحرا)

ماه را که چیدم،
آسمان /
سگرمه هایش در هم رفت.
آه...
--چقدر خود خواهم!


لیلا طیبی (صحرا)

از نخستین نگاه،
نخستین دیدار،
می دانستم که جادوی چشمانت
مرا دربند خود می کند
«هیچ»

عشق، کبوتر سپیدی ست،
آرمیده بر سینه ی تو...
سرنوشت این قصه چه خواهد شد،
پرواز یا اسارت در قفس چنگ...!؟
مهدی بابایی ( سوشیانت )

هر شب،
به هم می بافم،
شعر گیسویت،
در خیالی عاشقانه،
ای دلپذیرترین خواسته ی جهان...!
مهدی بابایی ( سوشیانت )

هر شب، فکرهایت را برهنه کن،
در آغوش نگاهم،
و عشق را نقاشی بکش برایم،
ای دختر باکره ی شعر ...!
مهدی بابایی ( سوشیانت )

در استجابت کدامین دعا
از من
گرفته اند
تو را…
شاعر: زهرا طراوتی
از کتاب «و این قشنگترین دروغ دنیاست»

«حنین»
در شب سرد،
بی تو،
تنها،
برهنه پای،
ژنده، ژولیده،
پرسه های بی پایان.
در دل خود زمزمه می کنم،
چکامه ای از دوردست ها.
جز کوی تو ندارم جای،
یادت برایم آرام جان.

آه از این حسرت بی پایان،
که میان افکارم جان می گیرد،
گویی جان مرا...

پنجره را باز کردم
تنها از دل تنگی هایم به آسمان گفتم
نمیدانم چرا ابری شد ...!