شعر کوتاه

پر پرواز دارند، پرنده های دربند


آریا ابراهیمی

آرام شده ام ، مثلِ درختی در پاییز وقتی تمامِ برگ هایش را باد برده باشد.

من شبیه خاطرات یک اسیر جنگی ام
واقعیت داشتم اما کسی باور نکرد

مرا ببوس
اگر از مرگ می ترسی.
می رسد روزی که بین من و تو
مرگ خوابیده باشد
ناگهان ببینی چقدر مرا نبوسیده ای!.....

زندگى را باید از مادرم مى آموختم
که روزى هزار بار مى میرد و هنوز
از همه زنده تر است
آن قدر
که با چشم هایش
هر روز
مرا به دنیا مى آورد

در پستوی پندارت
پنهان کن مرا
این روزها
سرمه های چشم چران
برای تاراج عشق
به هرپستویی سرک می کشند



علی مولایی

به ما کسی نگفته است
که خورشید
این همه اندوه را
با خود از کجا می آورد
هر روز !

عشق...
عنکبوتی بی رحم است
که همه ی ما را تور میکند
همه ی ما عاشق میشویم
من...عاشق تو
تو...عاشق او
او...عاشق او
عزیزم...عشق وحشتناک است
عشق همیشه یک سرش میرسد به قاف

محمودرضا عزتی
از کتاب پلیور زرد

درختی تنهام
که یک روز آمدی
صدایت را به شاخه هایم بستی
و رفتی...!

شعرهای زیادی دارم
چندین دفتر شعر
اما...
آه...
کاش به جای اینهمه شعر
تو را
داشتم

دلتنگ ها بهتر می دانند
که خواب یک نیاز نیست
تنها یک بهانه است!
تا آدمی به شب پناه ببرد.


نازان بکیراوغلو شاعر ترکیه
ترجمه ی فرید فرخ زاد

نگاهم کن
نگاهم که میکنی
انگار از سفری طولانی
به خانه ام برگشته ام

از کتاب پلیور زرد
محمودرضا عزتی

باید برمی گشتم
دلتنگی را از ملافه ها می تکاندم
و با دهانم
دستان کودکانم را گرم می کردم

غم ها
به یکباره و بی اختیار می آیند
چون شعری تازه
که ناگهان
بر زبانم می آید
و مرا
شگفت زده ام می کند

درختِ خُشکِ خانه
در نهان ،
آرام می گفت
دراین سوز و در این سرما
کسی در من بهار است

«سرود سرور»

تو را می شناسم،
گویی تورا جایی دیده ام،
صدایت را شنیده ام.
تو از دل شاهنامه آمدی،
به دل انگیزی زال و رودابه،
به دلنشینی رستم و تهمینه.
روح نوازی، دل نوازی، چشم نوازی،
به مانند عاشقانه های سعدی.
آشنای دیرینه ای، با جان من قرینی،
مانند...

شب
میخی ست
که در سینه ی پردردم
فرو می رود.

_عبدالوهاب البیاتی
_ترجمه ی محسن آزرم

چشمه،
آیینه ی توست یا که ماه؟!
که اینچنین،
زیبا و شفاف و تماشایی ست...



شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

باد نغمه سرایی می کند،
مگر این نیست که به رقص درآمده اند،
همه ی شاخه ها...


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

هر روز
آدمی را به هلاکت می کشاند،
زمانه!


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

«قامت خمیده»
در غروبی تاریک نشسته بودم.
غرق در افکار.
دلشکسته از گذشته،
دلخوش به آینده.
تکیه کرده به سرو تنهای خانه.
زمستان شده انگار.
صدای قورباغه ها همه جا را پر کرده،
گویی سمفونی غم می نوازند،
و آرزوهایی که در دل رنگ می بازند.
اما مرا به صدای...

ازجیب اندوه
سر برنمیدارد
پدری
که چشمهایش
پشت پرده ی شرم
پاشویه می کند
اندوه نورس را



علی مولایی

« ساقه ام را کرم خورده
باز هم ولی
سبز خواهم شد
من ریشه دارم »
وطنم
دوش در گوش ام گفت.

زمین یائسه است
و زمان
مَردانِ مُرده می زاید ،
اینک
زنان ما
مَردانِ میهن اند .