شعر کوتاه

وقتی که شکوفه های بهاری بر روی زره  دشمن فرود می آید
تصویر خویش را بر روی تیغه ی شمشیر می نگرم که مرا به سوی مرگ سوق میدهد تا  آزادی مرا در آغوش خود خفه کند.

چه شبها
در خیال خود دویدم
رویای باتو بودن را
ازفاصله های دور
در شبهای تنهایی

خالی ام از عشق
و درگیر نبودنها
چون خشک رودی
در انتظار بارش عشق

غروبهای سرخ
گم می شوم
در کوچه های دلهره
منتظر غروب تنهایی ام

درخشان
در آسمان شبی تاریک
ستاره ای هستی
که درخشان نموده ای دنیای مرا

می بافم
خیالت را
چون پیچکی
که بافته شده بر اندام خاطراتم

ریشه دوانده است
عشقت
که میشکند صدای سکوت را
در لابلای ثانیه های زمان

و صدای پای عشق
می پیچد
در کوچه تنگ و باریک دلم

بهار من
اگر باشی
باتو زیبا میشود
بازم بهار لحظه هایم

هیچ توفیری ندارد
چه رو به آهن و سیمان باز شود
چه رو به درخت و دریا
من از بسته بودن پنجره ها
-بی زارم!.

(رها)

سکوت می کنم اما،،،
چشم هایم،
-[هنگامِ دیدار]
حرف های تلمبار شده ام را
خوب بازگو می کنند!

لیلا طیبی(رها)

گیسوانت آغشته
به عطر بهار نارنج است
که شکوفه می دهد
در گیسوان عنبرافشان بهار

حاصل تمام
حرف های عاشقانه
آه ،،،
بود
وانتظاری پابه ماه
در امواج سرگردان نیامد ن ها

می زنم آهنگ عشق بر جان یارم هر زمان

دیده را در راه می دوزم شبی از شوق جان

شعله می کشد
اسفند
برای دیدن دوباره ات
ای بهار زندگی ام
که چون شعله می مانی

باران که می بارد

شهر پُر می شود از بوسه های

نیمه کاره اَبرها،


که در شب وصالشان

بی مهابا

هم آغوش شدند،


غافل از آنکه رعد

بیرحمانه سلاخیشان خواهد کرد.

سفر کردم
پنهانی
به سرزمین گرم دلت
در زمستان یخ زده
وتو
بی خبر از این سفر کردن من

نقاشی کن
اندوه بر دل نشسته ام را
بر شانه های زمانه
آنگاه
که می اندیشم
به تو
ای زیباترین نقاشی هستی

تنها
در این دنیای غریب
درپی
واژه ای هستم
که بسرایم
تنها
چشمان تو را

خلوتِ شبهایِ من
پر شده است از
واژگانی
که چشمِ در چشمِ تو
خلوت کرده اند

وقتی از سپیدارِ پیر
تبر ساختند؛
به زوبینی فکر کرد؛
که از پَرِ عقاب
بر سینه اش خلید!



(رها)

لکنتی ست بر زبانم
که به وقت دیدار
یورتمه می رود در دهانم!
دریغا این اسب چموش،
زیر بار دوستت دارمی نمی رود.


(رها)

--دسته ی تبر،
یا،،،
-- کاغذ کتاب؟!
...
انتخاب؛
با درخت نیست!

حسرتِ باتو بودن
سایه افکنده است
بر خیمهِ دل
بی امان، غوغا می کنند؛ حسرتها