شعر

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

تا که می بوسم تو را

از غصه فارغ می شوم

تا شب همه شب خواب به چشمم بنشانم
تا پر شود از حسّ حضور تو ضمیرم
باید تو بگویی شبت آرام عزیزم
تا با نفس گرم تو آرام بگیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم

یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

ترک آن زیبا رخ فرخنده حال
از محال است
از محال است
از محال

من نمیدانم که در چشم خمارینت چه بود
کز همه ترکان آهو چشم، رم دادی مرا

دیگران با همه کس دست در آغوش کنند
ما که بر سفره ی خاصیم به یغما نرویم

می خواهمت
که خواستنی تر ز هر کسی

کو واژه ای که ساده تر از این بیان کنم ؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه
مدام پیش نگاهی
مدام پیش نگاه
‌

ترسم آنجاست
که عاشق کنی ام
بعد نگاه
بعد صدا
بعد بگویی نفسم،
راه جداست

تمام من را جا گذاشته ای
کنار پنجره هایی که
از صبر من به ستوه آمده اند
در کدامین ثانیه ظهور خواهی کرد

گفتم اگر نبینمت مهر فراموشم شود

می روی و مقابلی غایب و در تصوری

صبح من
همان دست های مهربان توست
آغوش پر مهرت
و دوستت دارم هایی که
هر روز می گویی
و سرنوشت
درست از همان جا
برای من شروع می شود

محبوب ابدی من
دوست داشتن تو بزرگترین لذت در دنیاست
من این دوست داشتن را بیشتر از هر چیز در دنیا دوست دارم
تمام لحظات بی تو را
با تو به تنهایی گذرانده ام

من با یاد همان روزهایی که در کنار هم بودیم
سالهایی که بی تو گذشت را...

دیدی ای دوست که سودای تو بر بادم داد

بسکه فرهاد صفت ناله و فریاد زدم
بیستون ناله و فریاد ز فریادم کرد

بیرون مشو از دیده
ای نور پسندیده

من ترک مهر ایشان در خود نمیشناسم

نمی خواهم بمیرم،با که باید گفت ؟

اگر زشت است و اگر زیبا
در کنار تو
من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم

هیچ می دانی که من در قلب خویش
نقشی از عشق تو پنهان داشته ام ؟

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

می نگری رسایی چهره ات حیران می کند مرا

عکس تو در خانه ی ما
همان قبله ی ماست

روزها پر و خالی می شوند
مثل فنجان های چای
در کافه های بعد از ظهر
اما
هیچ اتفاق خاصی نمی افتد
این که مثلا
تو ناگهان
در آن سوی میز نشسته باشی

تا نمکم لب تو را
مِی به دهان نمی برم

تا نچشم از این نمک
چیز دگر نمی چِشم