متن عباس پورعلمداری

تقویم را نگاه کن!
تاریخ های تلخ
یادآور فراموشیِ محبت است!
هیچ چیز به اندازه فراموشی، نابود نمی کند
گلدان کنار پنجره هنگامی خشکید
که فراموش شد...

در نخستین سطر نامه ات
بنویس \دوستت دارم\
اینجا همه چیز
زود تمام می شود
مانند قرنی که گذشت...

بغض ابر، باران می شود
بغض انسان، اشک
و برگ های پاییز
بغض درخت ....

فردا دوباره همه چیز را
فراموش می کنم!
من شهروند جامعه ای هستم
که آلزایمر دارد...

عباس پورعلمداری

بمب ها در گهواره ی تاریخ خوابیده اند
تفنگ ها به سکوت ابدی دعوت شده اند
دیگر فریاد غم انگیز هیچ جنبنده ای
گلوی زمین را بغض آلود نخواهد کرد
این آخرین رسالت کتاب است
وقتی قلم ها پایکوبی می کنند
در جشن تولد آگاهی آدمی.

عباس پورعلمداری

نه قلب دارد
نه احساس
اما سخاوت عجیبی دارد
نیمکتِ سرد و سنگیِ پارک...

عباس پورعلمداری

به سراغش آمد اما با حسرت
با چند شاخه گل
چند قطره اشک
و ندانست روی قلب او
تلی از خاک و سنگی سرد خوابیده...

عباس پورعلمداری

ما دو فصل بودیم
تابستان و پاییز
برای دیدارمان
تنها ثانیه ای زمان نیاز بود!
افسوس تو آمده بودی که بروی
من می آمدم که بمانم
با برگریزان تنهایی یک پاییز...