متن لکنت

لکنت می اندازد نگاهت در زبانم
دردت به جا... دردت به جا... دردت به جانم...

و سالها در انتظار آدمم

همیشه ناله های جشنواره ی دمادمم

رواق صحن طعنه های بی امان

میان عَرعَر و هَوار بی نشان

برای دفعِ آخرین تَرانه های بی تبار

و دُک

تُرانه های تار و مار

صدای کَف ترانِ پیرزن

نگاه پَس زنانِ گورکن

چه لکنتی گرفته انتهای درد...

پیرمرد که انگار از شوخی غرق نمک پسر همان ناجی نجات ، خوشش نیامده باشد کمی نگاهش میکند و انگار که قانع شده باشد به سمت قفسه ها راه می افتد.
دختر کمی نفس نفس میزند دوباره دکمه هایش را دیوانه وار باز و بسته میکند
ندای( بیا بی خیالش...

لکنت گرفته زبانم
نامت فراموشم شده
پاییز برگ می ریزد
و من،
گلویم را می فشارم تا بغض خفه ام نکند..

جهان ، پر از آوار واژه هاست
و من ، صدا روى لحظه هایم مى ماسد
مثل وقتى که
دارم غزل نمى گویم


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

لکنت فقط از کار ماندن زبان نیست
چشم ها هم گاهی روی یک چهره، گیر می کنند...

لُکنت ، فقط از کارماندنِ زبان نیست
چشم ها هم گاهی روی یک چهره
گیر می کنند...

پای دلدادگی ک به میان آمد
بیخیال حرف و حدیث باش
چه حدیثی بالاتراز
برق چشمانش
به وقت اعترافِ تو!
چه حرفی پاکتراز
کلمات چیده شده درذهن عاشقت
و لکنتِ زبانت برای گفتن تمامشان؟


️️️

لکنتت زبان من است
وقتی
نمی بینمتت

پاییز و
لکنت همیشگی

تو بخواهی چیزی بگویی
حرفی بزنی
بالا نیاید