متن رسول ادهمی

یک بار هم
این دوستت دارم لعنتی را
به کسی نه ،به خود خودت بگو
خودت برای خودت ناز کن
خندیدی ،به خودت بگو ای جان...

‍ ‍ دخترم
روز تولدت
هر چه پول داشتم
خرجِ کاشتنِ درخت کردم
دلم می خواست با آمدنت
حالِ این شهر خوب شود
نفسی تازه کند
جایشان را نپرس، نه
نمی گویم.
این ندانستنِ زیبا
این رازِ قشنگ پیشِ بابا می ماند
دوست دارم سال ها بعد
پای هر درخت...

بیا لباس هم باشیم و دکمه دکمه روی تن هم بوسه بدوزیم !
دلم می خواهد دست من در آستین تو باشد ، دست تو در آستین من ؛ طوری که عطر تن مان گیج شود و آغوش نفهمد چه کسی آن یکی را بیشتر از آن یکی دوست دارد...

وقتِ رفتن
بوسه ی آخرمان
با چشم بود !

مرد ِ عاشق...
تلاش می کند ...
دوستت دارم را بگوید...
زنِ عاشق اما تلاش می کند...
دوستت دارم را بشنود...
در واقع مرد ها می بازند که ببرند...
ولی زن ها می برند که ببازند...
یک جور دلباختن ِ دلبرانه...
یک جور به دست آوردن...
که انگار به دستت...

تا زنده ای "شکوفه بزن"
گل کن!
بهار شو!
کسی به میوه های درختی
که پای گور قد کشیده
"محل" نمی دهد...

کوه ها از ابتدا کوه نبودند
آدم هایی بودند که بعد از به هم رسیدن
سنگ شدند

من همیشه درون بشقابی
برای خودم برنج می کشم
که ته آن
لیلی و مجنون
هنوز گرم بوسه و آغوش اند
آن ها ظرف شستن مرا دوست دارند
فکر می کنند کف و آب
برف و باران است
فصل دیگری آمده و
به پای هم پیر تر شده اند
نیستی...

برای زن ها
میوه چیدن از شاخه هایِ بلند
لذتِ خاصی دارد

برایِ همین است که وقتِ بوسیدن
رویِ پنجه آمدن را
از خودِ بوسه
بیشتر دوست دارند...
.

طبق قرار بین خودمان
مهریه ی تو چند بوسه ی زیبا بود
بیچاره عموت بی خبر
هی میگفت
ای بابا
کی داده کی گرفته

دنیا قاب کوچکی نیست
که من و تو در آن
جا نشویم
ابرها دارند از من و تو
عکس می گیرند
فاصله از اهمیت این تصویر نمی کاهد

زود باش
هر کجا هستی لبخند بزن
یا شبیه من از ته دلت
بگو سیب!

سرباز،سرباز است
و کاری جز کشتن ندارد
حالا یکی تفنگ بر می دارد
یکی هم مثل تو
روسری

کاش می شد از علاقه هم
عکس گرفت
تا ببینی وقتی به تو فکر می کنم
چقدر خوب می افتم

دلت را به
هر که می سپاری
رسید بگیر
این روزها زمانه
زمانه ی کتمان است
ۅ عصر ،
عصر کشیدن دردهای بی محل

بشمار ببین
تا همین جا چند دست لباس پوشیدی
با کدامشان به دیدار های خوب رفتی
اولین قرار عاشقانه چه پوشیده بودی
وقت جدایی آستین کدام یکی گریه کرد
کدام بیشتر از همه بوی آغوش می داد
کدام را هدیه دادی
با کدامشان زیاد زیر باران بودی
با کدام زمین...

فهمم از جغرافیا آغوش توست

ما همیشه یک نفر را در پشت صورتمان داریم
که بریده از دنیا
میخواهد برود فرار کند
اما لباسش هر بار گیر میکند به پوست و لبمان
طوری که ادم ها خیال میکنند داریم میخندیم

دست مرا
محکم بگیر و ول نکن!
من از بلندی روزهای بی تو می ترسم..️

از من فقط خبر داشت
همین!
مثل مردمی که می دانند
جایی از جهان جنگ است...

یک بار هم این دوستت دارم لعنتی را؛
به کسی نه، به خود خودت بگو.
خودت برای خودت ناز کن.
خندیدی به خودت بگو ای جان...
لذت ببر از تمام روزهای خلوتت.
از کنج همیشگی با شانه به مو زدن های بی قرار، بی ملاقات.
با پای پنجره آمدن و...

وقتی درباره ی تو
حرف می زنم
صورتم را دوست دارم...

دوست دارم تو را
برای یک روز
از خدا قرض بگیرم
و فردا هر چقدر تماس گرفت
گوشی را بر ندارم...

آفرینش چشم مرا
علتی غیر تماشای تو نیست...


️️️

لُکنت ، فقط از کارماندنِ زبان نیست
چشم ها هم گاهی روی یک چهره
گیر می کنند...