متن نسرین شریفی

درتنگنای سحرآمیزچشمانت
به دنبال آن گیری هستم که گیرم انداخت

نسرین شریفی

منم و یک دل سیررویا
این رادیگرنمی توانیدازمن بگیرید
میتوانم درقاب پنجره تنهایی خویش
باقی بمانم با خاطره های بافته شده رویای خودم
دلتان جزبگیرد مردمان شهر با زمختی قلبهایتان

نسرین شریفی

نسیم برحلقه گیسوی تو رد شد
دل ما برد


نسرین شریفی

پاییزاین دخترکِ زیبارویِ بارانی کّم کّمّک چمدانش رامیبنددوگونه هایّش هم خیسِ اّشک ازهجرانِ رفتنست؛
(گونه هایتان لبریزِاشکِ شوق باد)


نسرین شریفی

کاش میشد با فوت کردن درش آورد
و
آویزانش کرد
تا هوایی بخورد
جانی تازه بگیرد
آری
دل را می گویم!!

نسرین شریفی

هرگز بازگو مکن اّسرارِ دلت را
من که می گویم جایش همان دل اّ ست
که حتی اگر با خودت   هم حرف بزنی
باگوشهایِ درازِ  موشهایِ دیوار چه خواهی کرد؟
که به تاراج میبرند چه راحت
وناشرانِ زِبّر دست کتابش رابه چاپ میرسانند

نسرین شریفی

من از شهر تفاوتها آمده ام
با شماخویشتنم
با هراس نگاهم مکنید!!
فرق ما دراندیشه و در گفتار است
گر,پل عبورمان، دّرک باشد!!
تشنج به سفرخواهد رفت
و عاطفه در شهر نموخواهد یافت
و شقایق به شبدر سلام خواهدگفت

نسرین شریفی