باشد که روزگار اندکی مهربان‌تر شود باد بوزد و زمین برقصد با نوای قاصدک‌ها باران ببوسد گونه‌ی خاکِ تشنه را خورشید، بی‌غرض، بتابد بر پشت‌بام دل‌ها دستی اگر شکست، مرهمی از مهر باشد، نه داغِ داوری و هیچ‌کس در تنگنای تنهایی، گم نکند نام خودش را...
با غمی که در دلتان جاودانه شده است کوه ها را سنگین و اندوهگین کرده اما خورشید ملایم، با عظمت خود پشت ابرهای پریشان ایستاده است لحن سکوت غمگین و عمیق در هوا چون نغمه ای شنیده می شود سکوت آنقدر سنگین و اندوهگین است که هر ذره ی هوا...
ای انسان... نور خورشید دارایی تو نیست!!! تویی که گلوی هر طلوعی را با دستانت می فشاری و غروب ها را با غرور به تماشا می نشینی... تو حتی دریا را رو به پنجره ات سرپوشیده انتخاب می کنی. کوری میراث ابدی توست. در هزار توی ذهنت تنها و تاریک...
کم کم یاد خواهی گرفت عشق تکیه کردن نیست ، و رفاقت هم معنی اطمینانِ خاطر نیست و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند ... کم کم یاد می‌گیری که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری ! باید باغِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر...
