متن پوست

دستانت
بر پوستِ شب
می‌لغزند

چیزی شبیه
لرزش لیوانی
بر میزِ خاموش

و من
در میان این لرزش
به لحظه‌ای فکر می‌کنم
که هنوز
از دهان هیچ‌کس
نریخته است

دستانم
رودخانه‌ای بی‌قرار
بر کوه‌های تنت جاری‌ست
هر پستی، دره ای
هر بلندی، قله ای بی‌انتها
و من،
چونان ماهیِ بی‌خواب
در جست‌وجوی جرعه‌ای نور
آب را می‌نوشم
از رگ‌های ستاره
که در پوستت می‌درخشند

لب‌هایت بوسه‌گاه من است،
و هر لمسِ تو،
شعرِ تازه‌ای‌ست که روی پوستِ تنم نقش می‌بندد.
عشق، یعنی تو در آغوشم،
بی‌هیچ فاصله‌ای...

اگر هندوانه
زیر بغل داری ،
مراقب پوست خربزه
زیر پایت باش

حالا پوستم را که برداری!
خود را می بینی .
مریم گمار

بر پوست تمام ثانیه ها
نوشته ام به عشق
عمرم به پستوی بی تو بودن گذشت
و نیامدی
نسرین حسینی

دلم گرفته است...
به ایوان میروم وانگشتانم را بر پوست کشیدۀ شب می کشم
چراغ های رابطه تاریکند
کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد بُرد
پرنده مُردنی است... پرواز را به خاطر بسپار.