کلام بزرگان

ای مونس روزگار چونی بی من
ای همدم غمگسار چونی بی من

من با رخ چون خزان خرابم بی‌تو
تو با رخ چون بهار چونی بی من

سخت است که
تنهایی خود را بچلانی

تا چکه کند
بی کسی از
گوشه چشمت...

مثل سیگار،
خطرناڪ ترین دودم باش،

شعلہ آغوش ڪنم
حضرت نمرودم باش..

با نیمی از قلبم دوستت دارم
با نیمی دیگر خاکسترت را
بر باد می دهم
میان این دو نیمه
با دهان زنی زیبا می خندم

می دانی اولین بوسه ی جهان ، چطور کشف شد؟
در زمان های بسیار قدیم، زن و مردی پینه دوز، یک روز هنگام کار، بوسه را کشف کردند. مرد دستهاش به کار بود. تکّه نخی را به دندان کَند. به زنش گفت بیا این را از لب من بردار و...

دیده از اشک و
دل از داغ و
لب از آه پُر است

عشق
در هر گذری
رنگ دگر می ریزد

عجب سروی،
عجب ماهی،
عجب یاقوت و
مرجانی

عجب جسمی،
عجب عقلی،
عجب عشقی،
عجب جانی

عجب لطف بهاری تو
عجب میر شکاری تو

دران چه داری تو؟
به زیر لب چه

گفته بودم به تو این بار شما
یادت هست؟


معنی تو شدنت را به شما می فهمی؟

آﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﻫﺎ
ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻫﺎﯾﯽ ﺗﯿﺮﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺩﯾﺪﻩ اﻡ ،
ﺍﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﺍﯼ ﺑﺮﮒ،
ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮕﯿﺮﺍﻥ
ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ
ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺳﺖ
ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﯾﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍنیست؟

در عالم بی‌وفا کسی خرم نیست
شادی و نشاط در بنی‌آدم نیست

آن کس که درین زمانه او را غم نیست
یا آدم نیست، یا از این عالم نیست

تشنه‌ام امشب،اگر باز خیال لب تو
خواب نفرستد و از راه سرابم نبرد

کاش از عمر شبی تا به سحر چون مهتاب...
شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد...!

بازو به دور گردنم از مهر حلقه کن
بر آسمان بپاش
شراب نگاه را
بگذار از دریچه چشم تو بنگرم
لبخند ماه را

از ناله عشاق ، نوایی بردار
وز درد و غم دوست ، دوایی بردار

از منزل یار ، تا تو ای سست قدم
یک گام زیاده نیست ، پایی بردار

دوست داشتنم را
به تعویق نینداز !
من همان شنبه اى هستم
که سالها برایش برنامه داشتى!

شروعم کن...

تو را می توانم
از میان تمام آدم های زمین
تشخیص دهم،
به شرط این که
چشمانت را نبندی ...

از من چیزی جز تو

باقی نمانده !

به خودت اینهمه آزار نده...

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

چقدر این دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل
خوب است...
مثل همین باران بی‌سوال
که هی می‌بارد ....
که هی اتفاقا آرام و
شمرده
شمرده
می‌بارد....

گفتم مادر! گفت جانم
گفتم درد دارم! گفت : بجانم
گفتم خسته ام! گفت: پریشانم
گفتم گرسنه ام! گفت : بخور از سهم نانم
گفتم کجا بخوابم! گفت: روى چشمانم
اما یکبار نگفتم ! مادر!، خوبم ، شادم…!
همیشه از درد گفتم و از رنج..
جوانی ات رو با بچگی...

ای دل اندر بیمٖ جان
از بهر دل بگداخته

جان شیرین را
ز تن در کار دل پرداخته

سعی کردم!
شبیه موشی پیر
وسط راه های پیچاپیچ
خسته از هیچ راه افتاده
در نهایت رسیده است به هیچ!

قصّه را هر کجا شروع کنم
آخرش این اتاق غمگین است
تا ابد هم اگر فرار کنم
باز هم سرنوشت من این است...

سیه آن روز که بی نورِ
جمالت گذرد ...

ﻟﺒﺨﻨٖﺪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺗﻮ زﯾﺒﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﯿﺐ

ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺑﺎ ﺗﺮﺷﯽ دﻟﺨﻮاه ﻋﺠﯿﻨﯽ

ای مٖرا با شور شعر آمیخته

این همه آتش به شعرم ریخته

چون تب عشقم چنین افروختی

لاجرم شعرم به آتش سوختی