برگردان شعر کوردی

بگذار چشمانت همیشه بسته باشد
خیال کن،
دنیا رنگارنگ است، سبز و زرد و آبی!
مبادا آنی هم پلک هایت را بگشایی،
چونکه ناامیدی، وجودت را تسخیر خواهد کرد
و یأس تو را در خود می بلعد!
چشمانت را ببند،
تا هرگز این جهان تاریک را نبینی...





شعر: ریباز سالار...

اگر قرصی نان داشته باشم،
نصف اش را به گرسنه ای خواهم داد.
پالتویم را به آدمی می بخشم
که از سوز و سرمای زمستان
بر خود می لرزد.
حتا اگر نابینایی
از من طلب بینایی کند،
یک چشم خود را به او می دهم.
ولی در باب عشقت،
خسیس...

گل نرگس و
رنگین کمان هفت رنگ و
عطر باران،
که آدمی را مست و مدهوش می کنند،
هیچگاه جای زنی زیبایی را نمی گیرند
که عاشقانه به تو لبخند می زند.




شعر: ریباز سالار
برگردان: زانا کوردستانی

عشق،
برگ های درختی را ریزاند!
پر پرواز پرنده ای را شکست!
رودخانه ای را تشنه لب، خشک کرد!
آواز کبکی را ستاند،
رودی را مبدل به ژرفابی راکد و منگ کرد!
رعد و برق را از آسمان گرفت!
دهانی را با سکوت، مهر و موم کرد!
فرهاد را سرگشته...

هر گاه که باران،
آسمان چشمانم را در بر می گیرد.
آن، تکه ابر،
اندوهی ست
که برای مادرم می بارد و بعدها برای تو!




شعر: روژ حلبچه ای
ترجمه: زانا کوردستانی

ماه کودکی ست،
که در کوچه پس کوچه های آسمان بازی نمی کند....
در باغچه هایش، عطر هیچ گلی را نمی دزدد...
در حیاطش، توپ بازی نمی کند...
ماه معدنی ست پر از کودک و کتاب
که نگاه های من و تو را به خود خیره می کند و
گوشش...

گاهی اوقات ماه بر زمین می افتد و می شکند،
از تکه هایش سایه زاییده می شود و
من تکه ای از آن را گردنبند می سازم
تو نیز،
تکه ای از ماه را
مبدل به کلاه و کراوات می کنی.



شعر: روژ حلبچه ای
ترجمه: زانا کوردستانی

برای من دیگر قلبی نمانده است!
تکه تکه شده!
تکه ای در میان همین هفته
زیر بهمن رفت و شهید شد.
...
تکه ای در حلبچه، از نفس افتاد و
منتقلش کردند به بیمارستان های ایران و
تاکنون نه صلیب سرخ و
نه رؤسای اقلیم کوردستان،
هیچ خبری از او...

ای پرشنگ* نازنین گریه نکن!
من خوب آگاهم که گریه درد آدمی ست
گریه ذوب شدن درون است
گریه تازه شدن زخم است
از این رو گریه نکن!
زیرا تو که گریه می کنی
آسمان می گرید، زمین می گرید
رودخانه، دریا، کوه، طوفان همه خواهند گریست
شعر، برگ، باران،...

آه ای مادر جان!
در میان تابش آفتاب هر غروب، تو را می بینم!
خاموش و ساکت و مبهوت.
اگر همچون پاییز غمگین، خزان ندیده ای، پس کجایی؟!
نوروز آمد و تو نیامدی!
چرا نمی فهمی که من چشم به راهت هستم
چرا درک نمی کنی،
به اندازه ی چشم...

چنان تابش ماه در شب های آرام تابستان
بر روی گونه های سیمگون جوی آب،
گاه و بی گاه در رویا می بینمت!
ولی صبح که از خواب بر می خیزم
نه خبری از تابش ماه است و نه ردی از جوی آب!
حتا رویاهایم را با خود برده اند...

حدود چهارده میلیارد سال است
که زمان و مکان به همراه هم زاده شده اند
حتا آنقدر هم، پایدار و باقی باشند،
هیچکس پی نخواهد برد
این میلیاردها سال گذشته از عمر آدمی
از ثانیه ای هم کمتر است.
پیش از آمدنمان چند میلیارد سال خوابیده بودیم و
بعد از...

خدا بر همه چیز آگاه است.
حتا می داند که کی به دنیا می آییم،
چه وقت می میریم و بر اثر چه خواهیم مرد.
خدا، شمارگان برگ های درختان جهان را می داند،
تعداد ریگ های داغ بیابان های جهان را بلد است،
می داند چه تعداد ماهی در...

فعلن زود است،
هنوز زمان کوچ نامعلوم و نامکان نرسیده
هنوز دمی نیست که پرواز در امده ام
لیوان شیشه ای دلم، نیمه است و
هنوز قلبم آخیش نکرده است.
آںچه را که دارم با بلم عمرم
خرد و داغان و خسته
همچون یوسف از میان آب اقیانوس
پارو می...

وطن، سنجابی کوچک و درمانده است!
اسیر در چنگال تیز و آهنین
درندگانی هار و گرسنه ،
که دیگر پوست و گوشتی برایش باقی نگداشته اند
و از خویش زده و بیزار
به دامان مادرش روان می شود
که سالیان دراز شورش در کوهستان را
با رویای آزادی و آسایش...

با پدرم همراه شدم،
مرا به زندگی رساند.
با زندگی همراه شدم،
مرا به عشق رساند.
با عشق همراه شدم،
مرا به زیبایی رساند.
با زیبایی همراه شدم،
مرا به شعر رساند.
با شعر همراه شدم،
اما شعر هم، چون من، سرگردان بود،
سرگردان!
نمی دانست، به کدام سمت برویم!...

مرا ببخش ای باران باریده بر سرزمینم!
میان غربت ام، و
مرگ را پذیرا،
نتوانستم همراهت ببارم!
مرا ببخش ای نرگس زرد گیسوی سرزمینم!
میان غربت ام و
نتوانستم رجعت کنم و
دگر باره به پایت سجده نمایم!
مرا ببخش ای نامزد سیاه پوش من!
میان غربت ام و
نتوانستم،...

میان قبر برادرم با برادر دیگرم مرزی ست،
مابین آغوش خواهرم با نامزدش مرزی ست،
لابه لای کلمات هر کتابم با کتاب دیگرم، مرزی ست،
مرز مرز مرز مرز...
در خاک سرزمین خودم هم آواره ام...








شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

شاید با یک سلام
خوشبختی شروع شود
بدبختی نیز به همان شکل....









شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

تو که باشی،
نامم کامرانست و
تنها ۲۵ سال سن دارم...
ولی بیتو،
مغدیدم و
گویی ۷۵ ساله !.









شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

برایم سایه بودی
که خنکایت هنوز هم
در این تابستان گرم
بر جانم مانده است...







شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

وطن آن، چیز بی بهاست
کە پسرک فقیر،
در راهش شهید می شود و
پسر فاحشه ها در آنجا،
در رفاه و آرامش اند...







شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

عصایی خواهم خرید،
خوب می دانم
که رویای آزادی
پیرم خواهم کرد...






شعر: فرهاد پیربال
برگردان: زانا کوردستانی

جناب فرمانده!
دیشب در خواب دیدم، دشمن مغلوب شد و
شما مشغول رقصیدن و پایکوبی بودید
و من در جیب جنازەای نامەای پیدا کردم
کە در آن نوشته بود؛
پدر عزیزم!
مادرم، درخت سیب حیاط مان را آب پاشی نمی کند!
می گوید؛
بگذار لانه ی قمری ها خراب نشود...