متن بیستون

شوق نگاهت را
همسنگِ عمق سکوت کن
به پارینه برسَختن اخم هر باره ات
شاید که چشیدم طعم کام را
نگاه میدزدی و
ناخن خشکیه نگاه میکنی
نوبرانه خساستیست بر دیده
گرچه میگویند از بلند طبع ترینانی
اما من به بخت بودن را عادتم نیست
شوق، تیشه کن
بیستونه زمین...

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت

فرهاد بود و تیشه ی زنگار...

فرهاد بود و تیشه ی زنگار بسته اش
جغرافیای هیچ کجا ،بیستون نداشت
رضاحدادیان

نکنده بیستون
شیرین
نهان در جان شیرین
بیستون

بیستون
از آن وقت نام گرفت کوه
که تکیه به عشقِ شیرین نداشت فرهاد....!

گیرم غم روزگار سنگین باشد
گیرم دل بی قرار غمگین باشد
باید بکَنیم بیستونی در خویش
تا آخر شاهنامه...
شیرین باشد!

این هق هق عاشقان بی معشوق است

که قامت از آن لرزیده

فرهاد هنوز تیشه دارد در دست

این از تیشه ی او جوشیده

در روزگارانی که شیرین
خواب خسرو شاه میبیند
فرهاد،تیشه،بیستون،پیکار یعنی چه...؟

من خداوند بیستون بودم
تو به فکر کدام فرهادی؟! .

ماتم فرهاد کوه بیستون را سرمه داد
من چه بی شرمم که دارم ترزبانی می کنم