متن سرزمین مادری

آب و‌ باد و، خاک و آتش، می‌نمایند این صدا:
تا هماره، زنده بادا کشورِ ایران ما

کشوری که: مردمانش، عشق را سرلوحه‌اند
مهرورزی‌هاست، رسمِ کیشِ مهرِ سینه‌ها

«سرزمین آریایی»؛ سرزمین مادری»
خاک گلگونی که هست‌از: خون یاران باصفا

🇮🇷 این سرزمین با تمام زخم‌ها و دردهایش بخشی از روح من است. نمی‌شود از دل جدا کردش ،نمی‌شود از عشقش گذشت. کنار وطن می‌ مانیم، چون بودنش بودن ماست.

نکند گمان کند من سرزمینِ دیگری بعد از او بخواهم؟
اگر اینچنین باشد،به گوش او برسانید:
یک آدمِ تبعیدیِ عاشق حتی اگر از وطن دور بماند،زیرِ بارِ ملیت دیگر نمی رود.

من از نسیمی که روی کوه‌های ایران می‌وزد جان می‌گیرم!
از غبار خاکش، شعر می‌سازم
و از صدای خواهران و برادرانم امید!
میهن من قصه‌ای‌ست که در چشمان مادرم جاری‌ست
و در خنده‌ی کودکان سرزمینم ادامه دارد
نه تاریخ کهنه‌اش مرا عاشق کرده
نه آوازه‌ی بلندش در جهان
بلکه این...

آب و باد و، خاک و آتش، می‌نمایند این صدا:
تا هماره، زنده بادا کشورِ ایرانِ ما

کشوری که: مردمانش، «عشق» را سرلوحه‌اند
مهرورزی‌هاست رسمِ کیشِ مهرِ سینه‌ها

«سرزمینِ آریایی»؛ «سرزمینِ مادری»
خاکِ گلگونی که هست از خونِ یاران، باصفا

به سربلندی هیچ سربازی فکر نمی کنم
وقتی که سرزمین مادری ام در چشم های تو جا مانده
در چشم های تو
که تکلیف هر دیوانه ای را
با ماه روشن می کند