پنجشنبه , ۶ اردیبهشت ۱۴۰۳
ماچّی بویاَ داریستاره سویاَ !می نیگا سنگ ِ بست ِ دورونخُب قدم بزنخوایم تی قداَ بودوجم -بودُوَسته وارش ِ پیشانی،پورکوتر خیالی آسمان ِ سینه سربوخوفته بیداریبیداری واخواباَشو مراُ -سنگ ِ ترازو نیهواگردَسن نوا !نتانم تی خالی جایاَمی الو بیگیفته اَینه کشهپوراَ کونمچچ ِ بو وبریشتبنفشه فُووُحج حجی بوشومن، نوشوندرهبر گردان به فارسیِ شعرِ(من، نوشوندره)بوی بوسه را داریدرخشش ِ ستاره را !درونِ سنگف...
جهان، پی آمدِ عشق ست وُ عمر، دست آویزبرای بهره وری ها از این گذر، برخیز!بگو به فکرِ چه هستی که بی هدف شده ایدرست قسطِ دل ات را نمی کنی واریز!مگر قرار چنین ست زندگی، بشود-شروعِ صبحِ سُرور وُ شبی بلاآمیز!؟هر آن چه گفت سرشت ات به زیرِ گوشِ ازل-نمود جوهرِ جان را فرا نیازانگیزکجاست آینه ی پُرنمادِ چشمان اتکه موجِ مِهر شود از دهانه اش لبریزچرا به دعوتِ عامِ بهار مشکوکی؟-از اشکِ گنگیِ تو گریه می کند پاییز!مگر چقدر در ...
گستره ی گیلانبه کشفِ جاذبه های تنیده در کیهانبیا به خطه ی"جمشید"، پهنه ی"ایران"ببین چگونه از انواعِ رنگ مفروش ستزمین سبزِ شمال اش، به هدیه ی بارانپذیره های درختان وُ کوه وُ دشت وُ دمننظیرِ بسترِ "تالش"، پدیده ی "مریان"شُکوه "انزلی" وُ چهره ی "خزر"، "تالاب"و نازِ "رودِ سفید"ی که می دهد جولانحریمِ "قلعه ی فومن"، وقارِ "ماسوله&q...
تا ابر کشاندند مرا، آب ندادندبر تاب نشاندند ولی تاب ندادنداز بهره ی شاهنده ی تقطیرِ نجابت -یک جرعه به من جاذبه ی ناب ندادندآن گاه که با دشنه بریدند حضورم -بر تیغه ی زنگاریِ آن ساب ندادنداز ماهِ نگاه ام که ننوشیده گذشتند-یک فرصت ِ ناچیز به مهتاب ندادندبی نوبت ِ تقسیم به من، از رگ ِ خورشیدنوری به نمایانیِ شب تاب ندادنددر لایه گشودند هزاران درِ پنهانراهی به درِ خانه ی ارباب ندادنددر پیش نویس ِ غم ِ پیچیده ی رستم -...
پُر از شکوفه می شوم به خوشه ی نمای توبه کمترین اشاره از شعاعِ دیده های تودر این مرورِ پُر تنِش، که سینه زخم می شود -مرا نفس پُر است از لطافت ِ هوای تونیازِ من به تو چنان گشود عرش ِ واژه راکه سر درآورم به هر نشانه پیش ِ پای توچه لحظه ای نکوتر از درنگ ِ نابِ عاشقی -که هدیه می کند به من، رموزِ رهگشای توبه هر زبان اگر مرا در این جهان صدا کنیبدون ِ مکث می رسد به گوش ِ من صدای توتو منبعِ افق شدی که آفتاب ِ همدلیزمانه را...
رقص ِ جبردر خوابِ دیرپای حماسههمناله ی ناقوس ِ باورمنجمان را -در گنگیِ اندوه، رصد می کندتاجدارانِ بی ابعادغربت ِ قرنطینه را شکستندبا نخستین پیش رَویشماری از نشاندارانبی نبرد، به نوپدیدان ِ مامورجان باختندگسترای پیشتازِ تبعیضناکارآمدستگزینه های رفتنیرنگارنگ، رهسپارنددورخیزِ برجسته ی این قرنخجسته های نهفته ای را رقم می زندکه نمی توان پنداشتپشتیبان اش-هوشمند ِکلانی نیست...
سرد نشو !جوش نزن !فرزند زمین هستیم ؛ دنباله ی زمانفقط این نیست ؛ همه چیز سخت استهمین جا ؛ همین حالاهمینطور که داری شعرم را می خوانی -همه با هم داریم بُر می خوریمدنیا ارزان استگران است یک چبزآن هم بوسه ی تو!!...
بر بلندای شهرلاهیجان، جنگلِ‌سبز قرار دارداینطرف کوه‌ست و آن‌طرف دریا، در وسط تالابدرخت ِشابلوط، نگهبانِ دشت ِقشنگ استکه با باغ چای تا شهرسیاهکل می‌رود...
کرانه در کرانه یاد انزلیدر هوای گرم، مرا دارد باد می زندآن وقتی که دریا موج داشتمرغ غواص، اخطارگونه داد می‌زد...
سرد نشو !جوش نزن !فرزند زمین هستیم ؛ دنباله ی زمانفقط این نیست ؛ همه چیز سخت استهمین جا ؛ همین حالاهمینطور که داری شعرم را می خوانی -همه با هم داریم بُر می خوریمدنیا ارزان استگران است یک چبزآن هم بوسه ی تو !!...
تا زمانی که آتشی بشتاب ! -شعله‌ور شو درونِ خاموشی...
از آفتاب هدف‌مند ِ عصرِ خود، نگریز !...
