متن وحشی بافقی

دنیا همه سر به سر خیال است ، خیال

گر بدانی حال من، گریان شوی بی اختیار

توان با شوق کوهی را زجا کند
فسرده خار نتواند ز پا کند

دل نیست کبوتر که چو بر خاست نشیند
از گوشهٔ بامی که پریدیم، پریدیم

خاری است درشت صحبت جاهل
کو چشم وفا و مردمی خارد

نرخ بالا کن متاع غمزهٔ غماز را
شیوه را بشناس قیمت، قدر مشکن ناز را
پیش تو من کم ز اغیارم و گرنه فرق هست
مردم بی امتیاز و عاشق ممتاز را...

فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد
با کس سخن از داغ نهان نتوان کرد
اینها که من از جفای هجران دیدم
یک شمه به سد سال بیان نتوان کرد

عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده ایم
گرم کن هنگامهٔ دیگر که ما افسرده ایم
گر همه مرهم شوی ما را نباشی سودمند
کز تو پر آزردگی داریم و بس آزرده ایم...

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری
غلط میگفت خودم را کشتم و درمان خود کردم...

به هر جا می رسم افسانه ی عشق تو می گویم

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

من آن مرغم که افکندم به دام صدبلا خود را
به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم

حرف ما و تو چه محتاج زبانست امروز

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست

من بودم و دل بود و کناری و فراغی

این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

مرو که گر بروی خون من به گردن تست

بهر دلم که درد کش و داغدار تست

داروی صبر باید و آن در دیار تست

آنکه در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو

گرچه نوخیز نهالیست ، سراپا ثمر است

رسد روزی که قدر من بداند حالیا رفتم

روزی که نمانَد دِگری بر سر کویَت
دانی که زِ اغیار وفادار ترم من

دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

من خنده زنم بر دل ، دل خنده زند بر من
اینجاست که میخندد دیوانه به دیوانه

من خنده زنم بر غم ، غم خنده کند بر من
اینجاست که میخندد بیگانه به دیوانه

من خنده کنم بر عقل او خنده کند بر من
اینجاست که میخندد ویرانه به دیوانه...

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم

مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

خواهم آن عشق
که هستی ز سر ما ببرد...

️️️

تا به آخر نفسم ، ترک تو در خاطر نیست