متن افسانه

انسانیتِ انسان افسانه ای بیش نیست. موجودی منفعت گرا در طلب منفعت خود...
مادر فرزندش را مِن باب مهر مادری دوست می دارد، منفعتی در جهت کمال مادر. پدر فرزندش را، محبتی در نمود غیرت مردانه اش!
برادر برادر را به صِرف خونی برابر. خواهر برادر را...
حیوان است آدمی....

اگر افسانه شدم افسانه تو کردی
با تو بیگانه شدم بیگانه تو کردی

اگر آواره شدم آواره تو کردی
همه شب راهی میخانه تو کردی

رفتم از خانه به بیرون به خیابانی که
از همان خانه ی چون یک زندانی که

دلم آشوب شد و حوصله ام سر رفته
رود اشکم از دریاچه ی غم سر رفته

دل به تو دادم که تو گشتی یکی یکدانه من
رفتی اما دل شکستی ای تو ای تک...

قلبم ندا کرد ای صنم بر من ستم ها کرده ای
گفتی تویی دنیای من ما را که تنها کرده ای

گفتم تویی عشقم ولی جانانه بودن بهتر است
ای عشق من غافل شدی خود را تو رسوا کرده ای

افسانه ام لیلای من رفتی چرا از یاد من
جانانه...

به هر جا می رسم افسانه ی عشق تو می گویم

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

افسانه ها میگن
اگه ما دوباره زنده شده باشیم
شاید توی یه دنیای دیگه قبر داشته باشیم و روحمون هم خودمون باشیم:)

این یاد تو، و من
افسانه ای شده ست
ماه و پلنگ تر...!

میدونی چرا روز تولدت آنقدر برای من و رفقام مهمه؟
چون تو به دنیا اومدی تا به من و خیلی از زن های هم نسل من
ثابت کنی عشق یک افسانه نیست!

روزی که از یاد می بردی مرا

این کلاف کهنه از هم پاره شد

روح من چون واژه ای بی محتوا

در کتاب زندگی آواره شد

این کتاب زندگی افسانه بود

هر ورق افسانه ای امیّد وار

ناگهان آتش زدی بر پیکرش

آتشی پر شعله ودیوانه وار

تو که میگفتی...

آه دلبندم، چقدر افسانه ها خوبند...وقتی راهم برای رسیدن به تو طولانیست، فقط به قالیچه سلیمان فکر می کنم و باد صبا...دلبندم..آرزوی نگاهت که از دنیا بیزارم می کند به پر ققنوس می اندیشم...پری و شعله ای کوتاه...تا در آنی در آینه چشمانت به تماشای من بنشینی...آه دلبندم کاش می...

آشوبی در دلم به پا میکند نرگس چشمانت
و غزل می سراید نگاهت
و افسانه می شود دیدگان جادوییت ...

گناه آسمانی که تو را به آغوش کشید و با خودش برد،هرگز نخواهم بخشید.
پدرم از میان بودنت و یادت،تنها یادت را برایم گذاشتی و بودنت را افسانه ساختی
روزت در آسمان ها مبارک

جواب زنده بودنم مرگ نبود مردن من مردن یک برگ نبود

اون همه افسانه و افسون ولش این دل پر خون ولش

دلهره ی گم کردن گدار مارون ولش تماشای پرنده ها بالای کارون ولش

خیابونا سوت زدنا شپ شپ بارون ولش...

جهان برایِ من
با میلادِ تو آغاز شده است
و برگ‌هایِ تقویم
تنها دیوارهایی فرضی ست
که فاصله را یادآوری می کنند…
تا باور کنیم، بی آغوش، عشق افسانه ای بیش نیست...
اما حالا که دوباره میلادِ توست، بیا با هم دیوانگی کنیم...
مثلا من ماه را جایِ تو می‌بوسم...

روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

روزی که کمترین سرود
بوسه است

و هر انسان
برای هر انسان
برادری‌ست.

روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌ای‌ست
و قلب
برای زندگی بس است.

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن...

یک روز رسد غمی به اندازه کوه

یک روز رسد نشاط اندازه دشت


افسانه زندگی چنین است گلم

در سایه کوه باید از دشت گذشت