متن هستی

هرچه من بذرِ فراموشی بکارم
آنچه می روید تویی🌱
نقص از دانه و از زرع که نیست
فطرتِ خاکِ وجودم
همه از هستیِ توست

اسماعیل دلبری

دست از عروضِ مریضِ دنیایم کشیده ام
هستی ترین نیستیِ من
دوستت دارم
-دوستت دارم هایم- زمین خورده اند
بلند می شنوی؟
«آرمان پرناک»

بودنت، دیدنت، بوییدنت، بوسیدنت
و لمس ماه خوش نقش و زیبایی که
در پشت ابر نگاهت پنهان ساخته ای
من شب را به لطف تماشای تو دوست می دارم
تو همان آن عشقی هستی که در دلم جاری است
و همان آن نوری که در تاریکی های زندگیم روشنایی می...

.
عشق جانم...♥️
تو شیرین ترین اتفاق توی تلخ ترین روزای زندگیمی، قشنگ ترین معجزه...🍃
اینقدر دوستت دارم و اینقدر قلبم باهات
آرومه که شدی وصله تنم ، شدی خون توی رگام...
اینقدر باهات رفیقم ک میشه کل روزو
باهات حرف زد و حرف زد و خسته نشد.
شدی همونی...

پروفسور محمد قاسم مهجانی :

هر ستاره ای در آسمان درخشش هستی ست
هستی با شکوه است
هستی بی همتاست
بدون پژوهش نمی شود رازهای هستی را کنکاش کرد
با رازهای هستی به ملاقات ستارگان می روم!

تو هستی که همه جان ها را در خود داری
تو آغاز و پایان هر داستانی هستی
دستان تو در بیان است و جستجوی تو، جستجوی خداست

نه آنقدر ها نزدیکی که شود به بودنت دلخوش کرد...
و نه آنقدر ها دوری که بتوان نبودنت را باور کرد
هستی و نیستی ، نیستی و هستی
به گمانم «بلاتکلیفی» نام دیگر توست...

چشمانت هستی ام را به دار میکشند…

یک لحظه زندگی تو از دست می رود
وقتی کسی که هستی تو هست می رود

دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمی دانم

همه هستی تویی، فی الجمله، این و آن نمی دانم

قلمم تو در این هستی(جهان)
هستیِ من هستی.

اسما رحمانی

دلیل حال زیبایم توهستی
تمام خواب ورویایم توهستی

قسم برهستی وبر آفرینش
تمام عشق ودنیایم توهستی

ای زندگی تن و توانم همه تو

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

هستی وُ در جهان من جشن است
نیستی... خاک بر سرِ عالم

دریا تویی وُ،
من،
--ماهی کوچک.
هستی ام تو!

⁩
«عشق» این برترین واژه ی مقدس بود
که تنپوش ابریشم خاکستری
کرم های باغمان را به زیباترین
بال های رنگین یک شاپرک آراست و
در نیستی خالق هستی شد...

شاعر محمد حسین کاظم زاده

دلم گرفته از این روزهای تکراری
کجاست خلوت بی انتهای تکراری

به قصه های نفس گیر خویش می خندم
هزار و یک شب پُر ماجرای تکراری

زبان درد مرا هیچ کس نمی فهمد
می آورند برایم دوای تکراری

به جستجوی کسی سالها سفر کردم
رسیده...

خواهم آن عشق
که هستی ز سر ما ببرد...

️️️

هی می گویند رفت که رفت...
آخر تو چه می دانی...
با رفتنش هستی مرا هم برد...!
شده ام آواره ی خاطره ها...!

سنگین شده ام و سرشار از
اشک هایی که دیگر
نه گونه هایم را خیس می کند
و نه رد شوری اش دور لب هایم را
اما وزنش
با رد شدن از دریچه های کبود قلبم
با خنجری به دست
تا اعماق هستی می کشاندم

یک آغوش میخواهم
از تمامِ این هستی..
هستی..؟

شاید از فردا دوستت خواهم داشت
می دانی
از هر زنی به زنی سرایت که می کنم
به سختی تشخیص ات می دهم
‎ازنشانه های تو
‎تنها
‎ نیستی ات را می شناسم
انگار
‎وقت آن رسیده ست
‎ به جای آدم های مهاجر
و قایق های غرق شده
دست...

در این زندگی تنها یک آغوش میخواهم از تمام این هستی،آن هم آغوش توست

گر هیچ نباشد
چو تو هستی همه هست️



️️️