متن بهار امیدبخش

❉᭄͜͡زمستاט چمـבاט بـہ בست ایستاבـہ است..
بهار בر ،راه..
چـہ رویاهایے בاشتیم کـہ گذر ....
چـہ اشک هایے کـہ از سر شوق و غم باریـבیم
چـہ حقیقت هایے کـہ برایماט روشن شـב
چه آرزوهایے בاشتیم کـہ بر ؋ـراز آسماט ها رها کرבیم
چـہ عزیزانے کـہ هم آغوش خاڪ
چه شب...

یار، هی یار، یار…
اینجا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته،
خار می‌شود…
اینجا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود
اما بهار می‌شود!‌
من دیده‌ام که می‌گویم.

اسفند که از نیمه گذر کرد باز
باید شد از غصه‌ها بی‌نیاز

باید که از خاک برخیزد دل
همرنگِ گل‌های باغِ به راز

باید که چون باد، آزاد شد
همراهِ عطرِ بهاران، فراز

در گوشِ دل بویِ نو می‌رسد
با نغمه‌ی بلبلان در طراز

امید، در جانِ شب جان دهد...

اسفند، بوی نسترن دارد هنوز
آغوش گرمِ یک وطن دارد هنوز

در کوچه‌هایش عطر باران مانده است
شوری ز باغ و یاسمن دارد هنوز

خورشید در آغوش شب جا مانده بود
امّا امیدِ یک سحر دارد هنوز

با هر نسیم از راه می‌آید بهار
شوقِ شکفتن در چمن دارد هنوز...

صبر می کنیم تا آفتاب برگردد‌.

شب که ماندنی نیست.

زمانی که سرما به جانمان زده است ،

باور داریم به صبحی نو،

در فصل رویش لاله های بیقرار.

رویا می بافیم با شعله های آتش درون.

احساس لحظه های بعد خزان را بهار می داند و بس