متن تک بیت

سال نو آمد به یمنِ جشنِ نوروز و بهار
سبز بادت حال و پرِ لبخند و نیکو روزگار

چون چهرهٔ صبح، شادمان باش
تا چند ملول مینشینی

سوخته لاله زارِ من رفته گل از کنارِ من

بی تو نه رنگم و نه بو ای قَدَمَت بهارِ من

شب بُرده به تاراج طلوع نگران را... ای مرغ سحر از چه تو آرام نشستی!

بساز ای یار با یاران دلسوز
که دی رفت و نخواهد ماند امروز

میرود کز ما جدا گردد، ولی
جان و دل با اوست، هرجا میرود

ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما
ای ماهروی، شرم نداری ز روی ما؟:)

منوچهری

به گیسوان سپیدم نگاه کن مادر
ببین گرفته دعایت،ببین که پیر شدم

به خود بیا و ببین که دعاست یا نفرین
یکی شبیه خودت کاش همسرت باشد

دانم که اشکِ گرمِ تو دیگر دروغ نیست:
چون مرهمی، صدای تو، با دردِ من یکی ست

ما هیچ تر از هیچ پی هیچ دویدیم
جز هیچ در این هیچ دگر هیچ ندیدیم

از مردم بد اصل نخیزد هنر نیک
کافور نخیزد ز درختان سپیدار.!.

لبخند تو را دیر زمانی ست ندیدم
یکبار دگر خانه ات آباد بگو سیب..!

در این اجبار خمیازه دگر این گفتگو کم کن
من از بد مستی همواره از بنیاد بیزارم

ژولیده دیدی ام به تمسخر
مکن نگاه


آلوده ی تو حال پریشان
طلب کند


علی مولایی

من گرفتم که قمار از همه عالم بردی

دست آخر همه را باخته می باید رفت

کشته ی عشق زیاد است ولی اینگونه

جان به جان دادن ما پیش تو یکبار کم است

میبرند از پیش چشمت نو عروس گله را

غیرتی هم باشی ای سگ،وصل زنجیری خفه

چون غریبه جمع می بندی به جای ِ تو، شما
باز خوشحالم مرا آدم حسابی میکنی

زمانه ای ست پُر از شوق، هر زمان که تو باشی
گذشته چیست؟ چه آینده ای؟ به جز تو چه حالی؟

دلم گرفته و میلی به اجتماع ندارم
شبیه سایه ی ظهرم که ارتفاع ندارم

اه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت
یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد

وای بر تلخی فرجام رعیت پسری
که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد

این عشق چه دارد که همه عالم و آدم

از عشق پشیمانند و بی عشق پریشان