متن حسن سهرابی شاعر

ما بیخیال بودیم...........دل بیقرار بودیم

اَندر خیال یاران............ بی اعتبار بودیم


حسن سهرابی

دلداده طوفان نهراسد ز نسیمی

که سُراید غزلش را

نفس باد صبا یی

من آن موج خموش و بیقرارم

تویی ساحل

و من راهی به آغوشت ندارم

جهان خالی تر از آنست که پیدا نشود

بوی قدمهای تو،

در باور خشکیده آن.

غرق شدم در موج چشمانت ولی

پلک تو ساحل شد و،

من را ز چشمانت گرفت.

در سَرَم هوای دیدنت بود ولی

ابر بارانی،تورا،

با خشم ز چشمانم گرفت.

حسن سهرابی

با تو دریا می شود هر قطره از رویای من

فارق از این فتنه های خفته در شبهای من

حسن سهرابی

در سرم هوای دیدنت بود ولی

ابر بارانی تورا

با خشم زچشمانت گرفت

بی تو عی زیبای ناپیدا

دلم

دریای بی آب است.

دلداده طوفان نهراسد ز نسیمی،

که سُراید

غزلش را نفس باد صبایی

چه غریب است

نفسهای من اینک در آن شهر

که نفسهای تو در باور آن

گم شده است.

حسن سهرابی

عشق همان هندسهٔ ساده هستی است که در ضرب زمان گم شده است.
کاش اُستاد تفریق کند از دل ما غصه و غم را
حسن سهرابی

چشمان شب پر از خون شد

از سوز زمستان مرموز

از هجوم فتنه های عالم جانسوز

از ورود کلاغ های آمده در نیمروز

از روال کفتارهای آتش افروز

چشمان شب پر از خون شد

از بیگناهی اجساد آمده از گور

از مهربانی جلادهای آمده از دور

از چشم براهی مردان...

موسیقی نگاهت چون آتشی است در دل

آتشفشان جانم در دستگاه شور است

زیبای ناپیدای من,

حسن سهرابی

آغوش تو آرام ترین قصه دریاست

اینگونه شد آرام دلم در پس موجش


حسن سهرابی

زیبای ناپیدای من

کاش, که دل در گوشه چشمان تو آرام
بگیرد

با اینهمه آشوب در این دام بمیرد

حسن سهرابی

از زوال کمال و روال ابتذال

نرسد هیچگاه دل به

جمال یار و وصال و افتخار

حسن سهرابی

جهان خالی تر از آنست که پیدا نشود

بوی قدمهای تو در

باور آن.

حسن سهرابی

خال بر سینه یار و دل گرفتار لبش

چشم بسته است دلم باز به هر موهبتش

.
حسن سهرابی

کوه تعظیم کند امروز برایت ای دشت

تو که در دامن خود لاله بی جان داری
.
حسن سهرابی

وسوسه می کند مرا

خنده بی امان تو

گنه کنم یا نکنم

با لب چون کمان تو

حسن سهرابی

در این فریاد و شیدایی

هوایم پر ز تزویر است

کنون باز آی تو ای جانا

که قلبم گیر زنجیر است

حسن سهرابی

دزدیده نگه کردم

من چشم سیاهت را

اینگونه شدش آغاز

این قصه پر غصه

حسن سهرابی

بهارم تو بودی

به روزی که بودم پریشان و نالان

همیشه عزیزم کنارم تو بودی


همان بار اول که چشمم تو را دید

به دامم فتادی شکارم تو بودی


بریدم دلم را ز هر لااُبالی

سپردم به دستت قرارم تو بودی


دلم را تو بردی پناهم تو بودی

عزیزم وجودم...