متن زخم کهنه

«شوریدگی»

در این شام تار،
در پشت پنجره نور،
که باد از میان شاخه‌های بید می‌گذرد
و آه تو را به ارمغان می‌آورد از دور،
لبخندی بر لبانم نقش بسته؛
اما، چه کسی می‌دانست برای آخرین بار!

درد تو،
مانند برفی سنگین،
بر شانه‌های من می‌بارد،
می‌نشیند و سنگینی می‌کند....

زخم دیروز من امروز را ساخت..

ای داغ از قلبِ پریشانم چه میخواهی ؟
ای جایِ زخمِ کهنه از جانم چه میخواهی؟
دریاچه ای خشکیده در آغوشِ خود دارم
بارانِ سرخ از ابرِ چشمانم چه میخواهی؟
ای وای از این ای وای از این از دست دادن ها
ای مرگ از جان رفیقانم چه میخواهی؟
آرامشم...

آه...دلهامان اسیر حسرت و درد و غم است

سهم ما از زندگی دریای رنج و ماتم است

ما کم آوردیم از بس زیر سقف آسمان
زخم خوردیم از غریب و دوستانِ همزبان

نا امید و خسته از این بی مرامِ روزگار

مانده بر دلهایمان صد زخم کهنه یادگار

در هجومِ...

زخم کهنه

تو همان موی بافته شدهٔ هزارسالهٔ زنی دلباخته هستی که به دستان زمخت یک مرد با نوازش بر مرتع شانه هایش با هر عشوه در هر پیچ زلفش یک یاس امین الدوله می کاشت و عاقبت در آخرین ییلاق چشمان عسلی اش به محاق خاطرات فراموش شده فرو...

دست بردن بر یک زخم کهنه ...
دل ظریفم را، چنگ می زند
به خاطرم می آورد
که زخمها، چه دیر کهنه می شوند
و درد تنهایی را
می نوازند تا - انتهای انزوا

رعنا ابراهیمی فرد