متن غم و اندوه

بر من روزگاری رفت و عشقی‌ پا گرفت
عاقبت چرخ فلک این عشق را ازم گرفت
شادمانی بود و من بودم
تو بودی ،عشق بود
عشق و شادی با تو رفت
و غم مرا تنها گرفت

در تب سرد جنون؛
لحظه‌های بی‌کسی،
در زمانی که کسی،
آشنای تو نیست؛
بهت و حیرانی و غم،
خانه‌ی قلبت را،
هدف می‌گیرد سخت،
تکیه بر او بکن!

باز می کُشد مرا
صدای این دیوارها...

✍ پارگی‌های دلم💔
کانال تلگرام:
bzahakimi@

پارگی‌های دلم را خسته‌ام؛
بهرِ دل، بار سفر را بسته‌ام؛

یک عصا و، چند دستی هم، لباس؛
کوزه‌ی آبی و قدری، اسکناس؛

در زمین و آسمان، پر زد دلم؛
تا بیابانِ عطش، سرزد دلم؛

باز هم، غم با دلم، هم‌صحبت است؛
«در بیابان، لنگه...

تو،
مرا به روزگار سپردی...
من هم،
تو را به خدا می‌سپارم...

«پری»

پسرکی رنج‌دیده،
در کوچه‌ نشسته.
تنها و سرخورده.

پیرزنی مهربان،
به زیبایی طاووس،
به استقبالش آمده،
با چادری گل‌گلی، سپید.

قلبش به وسعت اقیانوس،
مهرش، لطیف‌تر از باران.

پسرک،
به‌سوی آغوشش دوید،
تند و شتابان.

در دستش، گیلاس؛
سبد، سبد احساس.

یاکریمی، مهمان آن‌ها،
نشسته بر دیوار همسایه،
می‌خواند...

تنهایی در این عالم پخش است
فقط گاهی گیرنده هایمان قطع میشود و متوجه تنهایی نمی شویم

بی تــــــــو.
دلگیرترین شبها سهم من است.

غم نبودنت بد به جانم ریشه زده.

از خدا خواستم تو را هر طور شده از نو به من قسمت کند...

سکوتِ ما گنه‌کاری است، خیانت با زبان سرد
در آتش نگاهِ او، دل از اندوه می‌لرزد
صدای گریه ی یک طفل، چه آتش‌ها که افروخت
خدایا بر سر او هم، پناهی نیست، اگر دردی‌ست
کجاست آن عدالت‌ها؟ کجاست آغوش ایمن؟
که دستانش به لرز افتاد، دلش زخمی ز بی‌درکیست
نگاهش...

ا؋ـکار مان زنـבگے را مے سازב ..
با طرز فکرمان مے توانیم از غم رها باشیم و هم مے توانیم خوב را בربنـב غم کنیم..


مثبت فکر کنیم

اشک هایم بر زخم هایم می بارند و زخم هایم خون گریه می‌کنند...

«شوریدگی»

در این شام تار،
در پشت پنجره نور،
که باد از میان شاخه‌های بید می‌گذرد
و آه تو را به ارمغان می‌آورد از دور،
لبخندی بر لبانم نقش بسته؛
اما، چه کسی می‌دانست برای آخرین بار!

درد تو،
مانند برفی سنگین،
بر شانه‌های من می‌بارد،
می‌نشیند و سنگینی می‌کند....

لعنت به نگاهی که لرزاند دل ما را.

مو پریشانی و من در به در موی پریشان توام.

من از این بی تو بودن های تکراری، بیزارم.

مشرکی را دل شکسته دید ابراهیم من/
عهد برهم زد، تبر انداخت، یک بتخانه ساخت /
عاقلی تا وصل هر مخروبه را با ماه دید /
دل به هر سیلاب و طوفان زد از آن ویرانه ساخت

❉᭄͜͡زمستاט چمـבاט بـہ בست ایستاבـہ است..
بهار בر ،راه..
چـہ رویاهایے בاشتیم کـہ گذر ....
چـہ اشک هایے کـہ از سر شوق و غم باریـבیم
چـہ حقیقت هایے کـہ برایماט روشن شـב
چه آرزوهایے בاشتیم کـہ بر ؋ـراز آسماט ها رها کرבیم
چـہ عزیزانے کـہ هم آغوش خاڪ
چه شب...

جهان
بی‌حضورت
غمی است میان غروب و دریا
سیگاری است میانِ انگشتان
به یاد تو
غم و سیگار
مرا می‌کِشند و نمی‌کُشند...

شب دلم یخ زده بود توی دلم آب شدی
یار دیوانه ی من از شب و آغوش بگو
عشق ای نامه ی سر بسته ی خاموش ، بگو
قند هر روز من امشب ، عسل ناب شدی

شب پر طول و طویلی ست ، به یلدا نرسید
مست و محزون...

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم
گاهى که حواسم پرتِ سکوتِ خانه میشود
یا نگاهم، به عکسى مى افتد و فکرم پى خاطره میرود،
دستهایم به عادتِ بیست و چند ساله
دو فنجان قهوه درست میکنند!
خالى کردن فنجان دوم توى ظرف شویى عذاب آور است.

جسما نه اما روحا استخون هام متلاشی شدن
زیر خروار ها خاک ویرونم و بارونِ هیچ بودنی این زمین و تنی که نیست رو تر نمیکنه.

بدون او با چه قلب شکسته و غصه داری
سال نو را آغاز می کنم.