متن سوخته

در امتداد خیابانی
که نامش را از دست داده
چکمه‌ها ، ردپای دیروز را
بی‌صدا می‌بلعند
پنجره‌ها
خواب کودکی را قاب می‌گیرند
که در دل آوار
به‌سوی چراغی خاموش می‌دود
دیوارها
هنوز بوی مادری را دارند
که آخرین لالایی‌اش
در گوش باد می‌پیچد
و آن‌سو
در انتهای کوچه‌ای سوخته
پرستویی...

نه این دود
از دودکش است
نه این روشنایی
از خانه‌ای گرم؛
دودِ سیگار است و
سینه‌ی سوخته‌ی یک کارگر
در چهارفصلِ زمستان!...

دو آتشفشان
فوران کرده‌اند و نمی‌دانم
مذاب‌های ریخته را
چطور باید از صحنه پاک کرد
خشک شده‌اند!
خشک شده‌ام پای این همه غم!
با این همه غم چه باید کرد؟

پروانه شعری سرود
در صراحتِ آتش؛
عشق یعنی:
(( دو بالِ سوخته )).

فرقی نمی کند

کدام لبه ی چاقو تیزتر است

یا کدام مایع مشتعل تر

زنی که نگاهش را از سوختن کبریت برنمی دارد

سوخته است

زنی که روی چاقو مکث می کند

رگش را بریده است

و او که

با چمدانش خلوت می کند

رفته است...

به قلبم افتخار می کنم
بازی داده شد، سوخته،شکسته
اما هنوزم کار میکنه...

به قلبم افتخار میکنم!..
بازی داده شده..
سوخته..
شکسته..
امّا هنوزم کار میکنه..