متن شاعران معاصر

تا شکل دیگر بگیرد اقامه باد
و برسد به شریان دقیقه ها
که بر اعصاب زمان کشیده می شود
تا سر بروم از شب های نابالغ
 که به تقدس  نشانده ای
 شیارهای ملایم روز را
 مریم گمار

باز می گردم
از نیمکت چوبی پارک
به درختی پُر آواز
رضا حدادیان

درخت باش و بمان روی ریشه های خودت!
قبول کن که ثَمر اتفاق می افتد!
رضا حدادیان

بگو چگونه؟
از دهانِ پلک هات بیرون بزنم
که خود اتفاق تازه ای در تنم!
مریم گمار

نگاه کن!
چقد زیبا از لب کلمات
بلند شده ای
و جای استعاره نشسته ای
مریم گمار

در غبار ابر پنهان هستی و جز چشم باد
ردّ پای گیسوانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

جاده ی رنگین کمانت را نمی بیند کسی
ایستگاه آسمانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

دست بکش به حروفِ جویده
به رگ های متروک
تا بیرون بزنم طیف طیف از منشورِ پنجره
بر گیلاس های امید
مریم گمار

ای دقیقه های روشن در زیباییِ رفتار!
بگو چگونه ذره بتکانم!
از سایه
که از هر دریچه ممنوعه یی می ریزد
در حصارِ تاریکی
مریم گمار

حالا کافیست؛ چشم بدوزم
به رستاخیز سرانگشتانت
تا نور در رگهای تو جا باز کند
در فرصتی که شب مرور نمی شود

مریم گمار

غرق شدم در موج چشمانت ولی

پلک تو ساحل شد و من را ز چشمانت گرفت

حسن سهرابی

sohrabipoem

وسوسه می کند مرا

خنده بی امان تو


گنه کنم یا نکنم

با لب چون کمان تو

حسن سهرابی

در این فریاد و شیدایی

هوایم پر ز تزویر است

کنون باز آی تو ای جانا

که قلبم گیر زنجیر است

حسن سهرابی

طیور کثیرة فی رأسی
قیود کثیرة فی قدمی

بس پرنده ها در سرم
بس بندها بر پایم

گاهی می شود صدای سکوت را از فرسنگها دورتر شنید.
در میان انبوه فریادهای
بیشمار زبانهای بی بند و بار.

حسن سهرابی

عشق همان هندسهٔ ساده هستی است که در ضرب زمان گم شده است.
کاش اُستاد تفریق کند از دل ما غصه و غم را

حسن سهرابی

ایمان دارم

به تب و درد و مداوای تو ایمان دارم
به نفس های مسیحای تو ایمان دارم

گرچه از دشنه مژگان تو خون می ریزد
من به رخسار فریبای تو ایمان دارم

به جنون میکشی ام عاقبت کار ولی
به صفای دل لیلای تو ایمان دارم

پرتو مهری و...

گاهی گمان نمی کنی ولی خوب می شود

ماه و دلبرم نامد، شمس و دلبری آمد،
شام و روز و یک صحرا، این دو سر نمی جمعد

((مهدی فصیحی رامندی))

دلبری آمده،
دل می خواهد
و تو،
سال هاست دلم را برده ای...

مهدی فصیحی رامندی

ماه رقصید و خورشید غزلخوانی کرد
ابر آغوش تورا محفل بارانی کرد

چرخه چشم تو پیدایش هر تغییر است
باغ را باید از احساس چراغانی کرد

خواست تا ذوق خودش را بنویسد با شعر
جان ناقابل خود را به تو ارزانی کرد

عشق تا مرز جنون قلب زلیخا را برد...

دانی که مرا طاقت بسیار نمانده است

در چهره من گریهٔ به اجبار نمانده است

اندر پس آن چهرهٔ غمبار

در حافظه ام چهرهٔ آن یار نمانده است

پریشان
بسان کودکی
که بادبادکش
در هجوم وحشی باد
رها شده است ،
رفتنت را تماشا می کنم
دورتر که می شوی
من می ایستم...

روی تو

از روی تو بیرون نبرم دیده خود را

آن دیده رنجدیده و ترسیده خود را


از کوی تو بیرون نبرم نیمه خود را

آن نیمه فرسوده غمدیده خود را

حسن سهرابی