شعر فصیحی

لنج ما را باد و طوفان از جزیره دور کرد

ناخدا کو، بادبانش کو، پس این لنگر کجاست؟

این مسلمانان مرا کشتند گو کافر کجاست
جانمازم را نمی‌خواهم بگو ساغر کجاست

کار من از مُهر و سجاده به میخانه رسید
خون من خوردند این مردم بگو داور کجاست

خضر با این عمر پا سابید و کامم تلخ کرد
راه تا میخانه کوتاه است اسکندر کجاست

اهل دل یا...

سرو صحرا، گرچه تنها بهتر از خس بودن است

در عشق بازی دلم گل پای هر دیوانه ریخت
تا که او هم گوی آتش را بر این گلخانه ریخت

آن شرابی را که من با صبر، کهنه ساختم
چشم یک حوری‌نما امروز در پیمانه ریخت

احتمالا بازهم مغبون عشقی دیگرم
ماه من شب زلف خود را باز و بر...

آدمی تا بار مردم را در اینجا برنداشت
کاسه‌ای از آب کوثر هم در آنجا برنداشت

اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
هیچکس مصراع سرگردان من را برنداشت

مو و دندان ریخت، تن فرسود، قامت شد کمان
قلب بی‌صاحب سر از آمال دنیا برنداشت

بارها این...

آدمی تا بار مردم را در اینجا برنداشت
کاسه‌ای از آب کوثر هم در آنجا برنداشت

اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
هیچکس مصراع سرگردان من را برنداشت

مو و دندان ریخت، تن فرسود، قامت شد کمان
قلب بی‌صاحب سر از آمال دنیا برنداشت

بارها این...

این دلیری در عدو، از بی‌خودی خندیدن است
‌‌
خنده بر سگ هم بر او دندان نمایش دادن است
‌

نور ماه از رخ زیبا و دلارام تو نیست؟
چرخ با گردش خود در پی احرام تو نیست؟

رشد آمار مجانین و مجانین خانه
تو بگو زیر سر خنده آرام تو نیست؟

همه مردم به تماشای پریشان شدنم
ای پری! زلف پریشان شده‌ات رام تو نیست؟

قد موزون تو بس...