شعر کوتاه

چشم درویش بکن، موقع صحبت با من

من دلم خواسته شاید به شما زل بزنم

[حلبچه]
اکنون من،
نمی دانم، یا تنها چیزی که می دانم همین است که
نیمی از من همراه شما غرق شد و
نیمه ی دیگرم
در گوری دسته جمعی دفن...
دیگر چیزی برایم باقی نمانده
جز یک عدم و نیستی ابدی و
حسرتی پر از تنهایی و
عکسی سیاه و...

اکنون ناله های من هم،
از گلو بر می خیزد،
همچون ناله های حلبچه، میان گریه های مادرم
مانند شیون زخم های خونین، بر پیکر پدرم...




-نامق هورامی
-برگردان شعر: زانا کوردستانی

امشب به خوابم بیا
ابری، در میان دیده گانم ست
که فقط و فقط
بر روی شانه های تو می بارد...



-نامق هورامی
-برگردان شعر: زانا کوردستانی

آه، چه خوشبختی بزرگی ست،
بی آنکه خود، بفهمی
عزیز قلب کسی باشی...



-نامق هورامی
-برگردان شعر: زانا کوردستانی

عشق،
تپیدن قلبی ست از دوردست،
که ناخودآگاه،
برای قلبت آواز سر می دهد...



نامق هورامی
برگردان شعر: زانا کوردستانی

اگر در زمان پژمردنم، در کنارم باشی
به ساحل آرامش می رسانی ام،
نشان به آن نشان،
دریای خاکستری غزل و
طبیعت رنگین عشق و
موی خیس از بارانم را خواهی دید،
بعد چگونه سبز شدنم را در می یابی...






نامق هورامی
برگردان شعر: زانا کوردستانی

برای من،
برف همراه با شعر می بارد!
شعری ست برف،
که گیسوی زنان را نمی لرزاند...




نامق هورامی
برگردان شعر: زانا کوردستانی

ارجمندند آنانکه
وقتی، حال و هوایت بد است،
تمام فکر و ذکرشان این می شود، که
حال بدت را خوب کنند.


نامق هورامی
برگردان شعر: زانا کوردستانی

دری به زمستان باز کن تا سپیدیِ برف ها
به ما امیدِ زنده ماندن بدهد
ما گرما نمی خواهیم
ما امید می خواهیم

صیقل می زند
زنگار غم را
خیال آمدنت


بادصبا

شعر می شوم
در غروب دلتنگی ها
تا بخوانی
مرا
چون
شعری عاشقانه

بادصبا

سوسو می زند
فانوس آرزوها
در دریای خیالم

باد صبا

‏ای روزهای خوشبختی
آسانیِ پس از سختی
ای شادمانی
ای شادی
ای روزگارِ آبادی
ای روزهای آزادی
برگرد سوی ما، برگرد

مجالم اگر بود
نامه های بیشتری از عشق
با انگشتان زنی از جنس بهشت
برایت می فرستادم
تا شاید تو هم
به زمین تبعید می شدی!

قندم را
بالا بُرده یاد شیرینت!
حواسم نبود
به فصل خرمالو!

از خانه ای که تو در آن
--نیستی!
و از پنجره هایی که بسته اند،
بیزارم!








زانا کوردستانی

تو رسولِ عشق ی وُ
میان این قوم هوا پرست
--مطرود!








زانا کوردستانی

تروریست ها هم،،،
از کشتن دست برداشتند.
تو-اما؛
با دوریت
داری می کشی ام!!







زانا کوردستانی

آرمیده به میان تنهایی پر وهم
تو با حضورت چه پنهانی؟!
آه آمدنت،
چه لهجه ی غریبی دارد…






زانا کوردستانی

اندیشه ام،،،
پر است از روزنه هایی که؛
سهم اندک ام هستند،
از تمامِ روشنایی!





زانا کوردستانی

باورم نمی شود،
غروبی ضخیم
در تنت رخنه کند.
***
تو که همیشه
همسایه ی آفتاب بودی!



زانا کوردستانی

قله ی کوه ؛
با اولین برف سال
رویایی در سرم

ای که هرروز لب پنجره پاک صداقت،به تماشای حضورم نشستی
رفتنم را تو به خاطر بسپار...