متن پارادوکس

چه پارادوکس غریبی‌ست عشق!
 می‌پژمراند؛
می‌سوزاند؛
نابود می‌کند؛
و باز،
زندگی می‌بخشد!

در پارادوکسی جنون‌آمیز،
دل پُراحساسم،
سوختن و ساختن را،
بی‌نهایت،
دوست دارد...

روزهایم را در چنین پارادوکسِ ناممکن در جهان میگذرانم؛
عاجزانه اما مشتاق،
امیدوار اما تنها،
خسته اما صبور...


علیرضا مرادی

آهای تو که اینهمه به من نزدیکی و من این همه تنهام
یک مقدار دورتر بایست لطفا ،تا این تناقض را هضم کنم
نزدیکی و تنهایی مثل داشتن صندوقچه ای پر از طلا و در عین حال مردن بر اثر فقر است ...پارادوکس وحشتناکی است

بزرگترین پارادوکس زندگیمو تقدیم مى کنم به تو که هستى، ولى نیستى.

سالهاست منتظر نشسته ام
سالهاست چشم دوخته ام به پنجره
درست کنار همان پنجره ای که دستانمان را رنگی کردیم و به پنجره زدیم تا یادمان باشد ابدی بمانیم.
کجایی مرد ؟
نکند غیرت مردانه ات بگذارد دستانم جلوی پنجره به امید تو خالی بماند
سالهاست زیر برگ های پاییزی...

پارادوکس یعنی
ندارمت و گاهی
فکر از دست دادنت دیوانه ام می کند...