متن مارال ذیحق

دلم هوایت را دارد این روزها
انگار که مادرت تو را به من سپرده باشد

کلید نمی خواهد
دلی که با یاد تو باز میشود

گفت نباید ببینی اش
نمیدانست من حتی با چشمهای بسته هم تو را می دیدم

رفتن زیباترت می کند
چونان که غروب خورشیدش را
و رنگین کمان باران را

انگار فصلی میان فصل ها گم شده است
که دلها را قراری نیست

تو بیا
کمی بعد از آمدن بهار
تو را که ببینند پا پس می کشند گلها

خیلی وقت بود که از آرزوهایش حرفی نمیزد
مگر تمامشان را به نام من زده بود پدر

چه بیهوده انتظار یست آمدن بهار
وقتی یادت در زمستان هم گل می کند

رنگ شاهنامه را به خود ندیده بود
ولی حماسه ها می آفرید مادر

زمستان هم میگذرد
با دلی که گرم نگاهت شد

چه یلدای مبارکیست
وقتی پاییز را هم
با دوست داشتنت تمام میکنم

آخرین برگهای پاییز را بتکان
یلدا چشم انتظار است تا کمی بیشتر دوستت داشته باشم

نظم جهانی را به هم میریزد
سوز آذر چشمانت
نگاهم که میکنی زمستانم بهار می شود

نکند دلتنگی هایت را در گوش باران زمزمه کرده ای که تا باران می بارد به یادت می افتم.

پاییز همیشه کم می آورد
گاه روزهایش
گاه برگهایش
و گاه تو را

به کجا باید پناه برد؟
وقتی دریا هم موج موهای تو را به رخ من میکشد

مهرت به دلم نشست و پاییز شروع شد
وای از غم بی مهری تو در دل پاییز

پاییز را ببین!
فصل ها هم که دلشان گرفت می بارند

فصل کوچ رسیده و تو باز در خیالم پر میزنی؟

مردم شهرم از این جور زمانه خسته اند
روز و شب در سایه ی سنگین درد آشفته اند
در خیابان های شهرم می کشند آژیر درد
مرد و زن، پیر و جوان دلواپس از این حجم درد
کادر درمان از همیشه خسته تر، دلسوزتر
پیش خلق و خالق اما همچنان...

شبیه کودکی لجباز و گریان
شدم گاهی خدایا خوب میدانم
ندانسته نفهمیده چه ها گفتم
شکایت ها به درگاهت من آوردم
ندانستم من آن حکمت
نفهمیدم من آن علت
به دنبال دوای درد بی دردم
سر کوی و گذر در فکر چاره
من بسی گشتم پریشان و سراسیمه
گذشت از...

نه آن قدر دوری که دل بکنم
نه آن قدر نزدیکی که دل ببندم
جایی میان فاصله ها ایستاده ای
کورترین نقطه ی جهان من شاید تو باشی