نه تو میخوای که برگردی نه من هم نفست میشم فقط گاهی تو این روزا هنوز دلواپست میشم دوباره عشقو برگردون به تار و پود این خونه برات دلواپسه اینجا یه دیوونه یه دیوونه _برشی از ترانه
کفتری پرهای سفید رنگ روی سر فرزندش را میچید گفتن چه کاریست میکنی؟ گفت چه کنم دلواپسم میدانم بسیار زیبا هستن ولی به جرم همین زیبایی به چنگال اسارت می افتد ،کفتر و پرنده ها باید آزاد باشند نه در قفس ✍🏻 متن اموزنده و هنجارهای اجتماعی نویسنده :المیرا پناهی...
در من حلول کرده راس ساعت باران بغضی ترک خورده و من دلواپس لانه ی چکاوکم حمدالله رزازی بروجنی
دنیایِ بعد از رفتنت مثل سراب است با قرصهای هرشبم حالم خراب است تا انتهای مرزِ بیداری نشستم شب تا سحر چشمم به روی عکسِ قاب است عاشق که باشی ابتدا باید بدانی دنیای تو اندوه ممتد، اضطراب است هرلحظه غرق عشق بودن هم همیشه مانند یک پرسش شد امّا...
همه چی تمام شد ؟ به همین راحتی ؟ لابه لای حلالیت خواستن هایتان برای سال جدید و در میان سفره هفت سین و تنگ خالی از ماهیتان یک لحظه مکث کنید و جواب من را بدهید . همه چی تمام شد ؟ سیل؟زلزله؟ کرونا ؟ دختر آبی ؟ سردار...
مردم شهرم از این جور زمانه خسته اند روز و شب در سایه ی سنگین درد آشفته اند در خیابان های شهرم می کشند آژیر درد مرد و زن، پیر و جوان دلواپس از این حجم درد کادر درمان از همیشه خسته تر، دلسوزتر پیش خلق و خالق اما همچنان...
اولین باران پاییز را به اولین بوسه ات می توان تشبیه کرد شیرین، گس و غمگین انگار که همین اول راه دلواپس خشکسالی باشد
کی می رسد آن روز که من مال تو باشم هی محو تماشای پر و بال تو باشم انگار خدا خواست و تقدیر چنین بود یک عمر من آواره به دنبال تو باشم ای کاش که در باغ نگاهت شده حتی من کال ترین میوهٔ هر سال تو باشم دور...
ﻭﻗﺘﯽ که زیاد ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺣﺴﻮﺩ ﻣﯽ ﺷﯽ… ﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺷﯽ… ﭼﺸﻢ ﺩﯾﺪﻥ ﻧﮕﺎﻫﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺭﯼ… چشم نداری ببینی ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ… ﻫﻤﺶ ﺍﺯﺵ ﺩﻟﮕﯿﺮ و ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﯽ… مدام ﻧﮕﺮﺍن و ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﺸﯽ و سوال جوابش میکنى… اینا همش ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ...
زن ها رو بهتر از خودشان می شناسم همینکه عطر میرنی دلواپس می شوند
نگاهم که می کنی ستاره می خندد ماه می تابد و عشق در دلم باله می رقصد.... . جهان کوچکم چشمان توست که دریا دریا بی تاب من است و به وسعت آسمان دلواپسم... . . آبی آرامم نام دیگر تو باران است که می باری بر من و تن...
خوبِ من دست احساست را بگیر، تمامش رابرای خودت کنار بگذار، بی خیال عبورِ سایه های توخالی وسرد، درسکوتِ لحظه های بارانی فقط خودت را سخت درآغوش بگیر، بی بهانه،گرم، بهاری... برای خودت شعر بگو... قربان صدقه خودت برو... ترانه ای از نقشِ وهم انگیز یک لبخند... دلواپس نباش فردا...
قرارمان یک شب کنار اسکله ی ناز چشمانت تو نگران بی قراری های دلم من دلواپسِ بی تابی های آغوشت حالا برای چند دقیقه ابراز دلتنگی برای چند دقیقه ابراز بی قراری و به اندازه ی یک دوستت دارم.... مثل پیچک بپیچ به جانم که من تو را بی قرار...
خدایا تورا کم دارم! وقتی هنوز نگران فرداهای پر استرسم هستم حتما کم دارمت.وقتی غم و مشکلات ضعیفم می کند و با یک سیلی باد براحتی خمیده می شوم حتما کم دارمت.می خواهم آنقدر زیاد داشته باشمت که هیچ کدام به چشمم نیاید.نه حسرتی،نه غمی و نه مشکلی!دیگر دلواپس هیچ...
هر شب از قاب عکس بیرون می آید چرخی در خانه می زند کنار تختم می نشیند دلشوره هایم رااز روی موهای نقره ایم کنار می زند پانسمان قلب مجروح مرا عوض می کند و دوباره به قاب باز می گردد مادرم چه در خاک چه در قاب همیشه دلواپس...
وقتی دلواپسِ اجاره خانه و صورت حسابِ قصاب هستی ، دیگر نگرانیِ چندانی برای آزادی نخواهی داشت !
دلم پر از رسیدن است دلواپس افتادن‌ام نیستی، تو به فکر سبدی!
اون درخت سربلند پرغرور که سرش داره به خورشید میرسه منم، منم! اون درخت تن سپرده به تبر که واسه پرنده ها دلواپسه منم، منم!...
من حادثه‌ای هستم ! دلواپس افتادن می افتم و پایان را آغاز نخواهم کرد …
