ملک الشعرای بهار

به راه زنان دانه دل مپاش
فریبنده جفت مردم مباش
زن پارسا را مگردان ز راه
که از رهزنی بدتر است این گناه
روان را گناه گران آورد
بس آسیب در دودمان آورد

به تاریکی از خواب بیدار شو
به نام خدا بر سر کار شو
که شب خیز را کار باشد روا
فزون خواب مردم شود بینوا

به یزدان نخست آفرین بر شمار
پس آنگاه دل را به رامش سپار
کت افزایش آید ز یزدان پاک
ز رامش نگردد دلت دردناک

آزادی ماست اصل آبادی ما
این است نتیجه ی خدادادی ما
آزاد بزی ولی نگر تا نشود
آزادی تو رهزن آزادی ما

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه

ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانهٔ موری ویران

خانهٔ خویش محالست که آباد کنید

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

اندوهِ من این است که در دفترِ شعرم
یک بیت به زیبایی چشمِ تو ندارم

گر نیم شبی مست در آغوش من افتد

چندان به لبش بوسه زنم کز سخن افتد

تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن
در جهان گریاندن آسانست اشکی پاک کن

ای دیو سپید پای در بند!
ای گنبد گیتی! ای دماوند!

از سیم به سر یکی کله خود
ز آهن به میان یکی کمر بند

تا چشم بشر نبیندت روی
بنهفته به ابر، چهر دلبند

تا وارهی از دم ستوران
وین مردم نحس دیومانند

با شیر سپهر بسته پیمان
با...

چندان به لبت بوسه زنم
کز سخن افتد.

خانم آن نیست که
جانانه و دلبر باشد... خانم آنست که باب دل
شوهر باشد...

از پشت تریبون دلم عشق چنین گفت:
«محبوب تو زیباست، قشنگ است، ملیح است»

اعضای وجودم همه فریاد کشیدند:
«احسنت صحیح است، صحیح است، صحیح است»

چندان به لبت بوسه زنم
کز سخن افتد.

گربوسه به من بخشی دانی به چه میماند؟

مرغی که گه کشتن ، قاتل دهدش آبی

ز عمر نشمرم آن ساعتی که او اینجاست...

دل سوی مهر می کشد و مهر سوی دل

جایی که مهر نیست مکن جستجوی دل

گربوسه به من بخشی دانی به چه میماند؟

مرغی که گه کشتن، قاتل دهدش آبی

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ‌ ...

خواهی که شوی با خبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ ...